Zaman çöktü üstüme
Bir enkaz gibi sessizlik sardı etrafımı
Rosalinda,
Senin yokluğun
Bir dilin susması değil,
Bir âlemin suskunluğu gibi…

Kalbimin kıyameti koptu bir gece
Ne melek indi
Ne secdeye bir nur
Yalnızca ismini sayıklayan bir kalp vardı
Ve her hecesiyle yanan
Küller içinde bir aşktı taşıdığım...

Gölgen hâlâ dolanır odamda
Perdeler hafif kıpırdasa,
“Sen misin?” diye kalkıyorum
Seni değil, varlığının hayalini özlüyorum
Çünkü seninle birlikte
Kendimi de kaybettim.

Hangi dizeye sığar bu eksiklik?
Hangi şiir taşır senin kadar yokluğu?
Ve hangi kalp,
Sen gittikten sonra
Kendini hâlâ seninle atar?

Sustuğum her şeyde sen konuştun
Unuttuğum her anda sen doğdun
Ve ben
Sana hiçbir zaman kavuşamamayı
Bir ibadet gibi öğrendim.

Rosalinda,
Seninle yaşanmış her sessizlik
Beni Rabbime daha çok yaklaştırdı
Sen, kalbimin kaybı değil
Yokluğunda var olduğum tek duamdın.

Ve şimdi
Ne zaman secdeye dursam
Kalbim düşer yere benden önce
Adını fısıldayarak:

Rosalinda…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(26 Haziran 2025)