SİGARAM VE SEN

Bir yanım kül olmuş, bir yanım yangın,
Avuçlarımda titreyen son sigaram,
Dudaklarımda is, yüreğimde kan,
Gittiğin o gün başladı bu hicran.

Sokaklar tanık, adını sayıklarım,
Her köşe başı sende kaldı yarım.
Bir nefes çekiyorum seni anarken,
Dumanın gibi içime akıyor acın.

Oturduğumuz bank hâlâ yerinde,
Ama sen yoksun, düşmüş gülüşün rüzgâra,
Sigaram yanıyor, aheste aheste,
Senin gibi o da bırakıyor dumana.

Geceyi sarhoş edip ağlıyorum gizlice,
Sensizliğin zehri dolmuş kalbime,
Adını andığım her lanet seherde
Gözümde donuyor yaş, içimde felç bir derde.

Ne yıldız bilir seni, ne de ay sorar,
Geceler bile senden hesap sormaz artık.
Bir iz bırakmadın giden ayaklarında,
Ne mektup, ne veda… sadece yokluk var.

Bir sigara daha yaktım gözlerinin yerine,
Senin yerini hiçbir nefes doldurmaz, yar.
Seni unutmak değil derdim,
Her an hatırlamak zaten en derin cehennemim.

Dumanla değil, seninle yanmak isterdim,
Ama sen gittin… ben küle döndüm sessizliğimde.
Derdimle baş başa kaldım, ömrüm gibi sönük,
Sigaram da bitti… Sen de bittiğin gibi

Bir tek sigaram kaldı bana senden...
O da biter birazdan, tıpkı sen gibi…
Ama külün bile içimde kalacak,
Çünkü en çok sen yaktın beni.

ŞİİR: EYLÜL