Bir gölgeye tutundum, Rosalinda
Güneşin vurmadığı bir sevdaya
Adını anmadan sevmenin ne olduğunu
Sen gittikten sonra öğrendim.
Kendi suretime benzemeyen bir hüzne
Senin hayalinle sarıldım gecelerce
O hayal, adını unuttuğum tek mutluluğumdu.

Kalbimde bir kıyamet koptu
Ama dilim
Hâlâ senin için dua ediyordu
Ne garip...
Yıkıldığım yerden
Sana en çok yaklaştığım
O suskun secdeleri anımsıyorum
Her mısra,
Bir ayetin kalbime indiği an gibi
Sensiz ama sende saklıydı.

Aşkın ne olduğunu bilmiyordum
Ta ki gözlerin,
Bir cümleyi tamamlamadan terk edene dek
O vakit anladım,
Bir insanın yokluğu
Bütün varlığımı kuşatabiliyormuş.

Ben seni
Gerçekten var olduğun için sevmedim
Ben seni
Olmadığın her yerde arayarak sevdim
Bir gölgeye,
Bir dua kırıntısına,
Bir bakış hatırasına yaslanarak.

Sen gittin,
Ama ben gidişini sevmeyi öğrendim
Yıkıldıkça
İçime daha çok sindin
Ve ben,
Sana en çok ağladığım yerde
İman ettim seni sevmeye.

Rosalinda...
Senin adın,
Benim kalbimde kıyametin en sessiz yankısı
Ve dilimde
Hiç eksilmeyen bir duanın en son harfiydi.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(13 TEMMUZ 2025)