kapanır gözleri,
ölmekte olan bir dünyanın
kendi gölgesinde.

gece,
uykusuzluğun koynunda
kendine yer ararken,
ben geçmişi düşünüyorum.
geçmişte kalanları.
gözlerime sinmiş anıları
sessizce soluyorum,
hayallerini kurarak
ama hiç kuramamış gibi.

dönüp baktığım her yerde acı var.
her şey konuşurken,
ben susuyorum.
onlar anlatırken,
ben dinliyorum.

dua ediyorum,
yalnızca dua…
dinlemeye alışmış bir kulakla,
suskun,
bitkin.

uyu,
uyuya bildiğin kadar.
sarıl hayallere,
kapat gözlerini.
biraz kaçış, biraz unutmak...
belki de unutmamak için.

ama bil,
değişmez senin gerçeğin,
benim gibi.
uykuda bile yürür insan bazen,
düşe kalka
kendi gölgesinin ardından.

dualarda kalır bazen gelecek.
bir ışık varsa eğer,
o da, o duanın içinde yanar.
sessiz,
küçük bir umut gibi,
henüz sönmemiş.

hadi sen gel...
onlar kalsın.
*
Mehmet Demir
17623