ben o gün düştüğümde
orada sizde vardınız
ama yanımda değil

sonra üstüme doğru eğilip baktınız
yardım etmek için değil
nasıl düştüğümü görmek için

benim insan sandıklarım
sizdiniz
insanlık
üzerinizde duran
ödünç bir ceketmiş meğer

daha ilk rüzgarda
çıkarıp astınız

daha ben yerdeyken
adımı bile unuttunuz
siz ayaktayken
vicdanınız yerlerdeydi

kalktım
kendi kendime sordum
ve anladım ki
siz düşenin
kalkmasını sevmezsiniz

her ayağa kalkan
size geçmişi hatırlatır
o yüzden
önce beni yalnız bıraktınız
sonra da
o yalnızlığı bana yakıştırdınız

meğer ben sizin insanlıklarınıza değil
iki yüzlülüğünüze
aldanmışım

şimdi beni iyi dinleyin

ben
düştüğüm o yerden
yine sizsiz kalktım

olur da bir daha düşersem
oradan kalktığımda
size bakmam
yüzünüze de

varın siz
seyretmeye devam edin
yerdeki vicdanlarınızı

bir şeyden çok eminim
ben artık
size hiç benzemiyorum

Mehmet Demir
211217