yeni bir gün daha batarken
fark edersin o eşsiz güzelliği
güneşin kızıllığı düştüğü her yere,
bir veda bırakır.

hayal penceresinden bakmak gibidir,
solarken bir gün daha,
zaman bugün de biraz yaşlanmıştır artık.
gün, son gülümseyişiyle çekilirken inzivaya,
gece ağır ağır çöker.

artık geçmişin hayalleriyle avunuruz,
o anları düşünerek.
yüzdeki derin çizgiler,
ve o çizgilerin sakladığı anılar…
zamanın değiştirdikleri
ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi.

o çizgilerden her renkten var,
anıların boyadığı gibi.
zamanı ve onun mimarını,
anlayabilmek
düşler ötesi bir gerçektir.

mevsimlerle eşleşen renkler gibidir bazı şeyler,
gece ve gündüz,
siyah ve beyaz.
bir yanda gelenler,
bir yanda gidenler.
sevinç ve hüzün
her mevsimde başka türlü yaşanır.

her gün batımında ben gidenleri düşünürüm,
gün doğumunda ise gelenleri.
sık sık geçmişin izlerinde dolaşırım,
silinmemiş izlere bakarım anlamak için.
varsa okurum orada yazılanları,
her defasında yeniden,
okudukça aynı anın tekrarlarını yaşarım,
sanki o ruh hiç gitmemiş gibi.

gün batımı o çizgilerden yansırken
yalnızca gözyaşların eşlik eder o a-na.
rüzgarın uğultusunu dinlersin,
ayaklarının altında inleyen toprağı.
güneşi, ayı, yıldızları…
geceyi ve gündüzü.

dizginlenemeyen o zaman akar.
tek başına,
ilahi bir güç gibi.
eşsiz ve büyüleyicidir,
her şeyiyle.

inanmak hayal değildir artık,
gerçekti yaşananlar.
zaman her an onu anlatırken
gün doğumuyla gülümsemek kalır geriye,
eski çizgilerin gölgesinde
yeniden hayata.


Mehmet Demir
191220