o hayat benimdi,
yaşayanı da bendim.
onun için kimseye zaafımı göstermedim
hep dik durdum,
diklenmeden.

bilemedim
kim dost, kim düşman bilemedim.
yüreğimde sakladığım sevgiyle,
alıştım yaşamaya.

ne varsa benden çaldılar,
hayatımdan çaldılar,
sevgimden çaldılar.
artık hiç bir şeyim kalmadı.

aynaya dönüp baktığımda anladım
ağaran saçlarımın renginden,
benim sandığım şeylere bakınca anladım
anlamadığım hayatı anladım.

artık güneş eskisi gibi doğmuyordu
bunu da anladım.
anladığımı sandığım şeyleri
yaşadığımda anladım.

bu hayat benimdi.
heyecanımı yitirdiğimde
sustu her şey.

yapraklar dökülürken
baharın öldüğünü,
gökyüzü mavi ışıltısını yitirince anladım...

bakmadan bir nara atacaksın.
sonra bir türkü söyleyeceksin
“aman ormancı...”
deyip geçeceksin kendinden,
uzaklara...
çok uzaklara.

bir anlığına da olsa geçmişi yaşayacaksın.
kendine döneceksin,
düşüneceksin, hayat çok kısaydı.
onu da çaldılar.

gülüşlerde kayboluyordu,
insan.
gül gibi soluyordu.
mutluluğun resmini çizmek zordu.
ondan yetimdi gülüşler...

duruşlar anlatıyordu çok şeyi.
bakışlar susarken
yaşamak çok zordu ,
hele de zora ki,
gülümseyerek.

Mehmet Demir
18624