Beni Sakın Unutma

Beni sakın unutma…
Çünkü unutuş, insanın kendini silmesidir aynalardan.
Gözlerinle dokunduğun her şeyi ben saydım kendimden,
Bir dudağın kıyısında duruyordum: sessiz, ama oradaydım.
Gittiğin yolun taşları hâlâ beni anlatıyor rüzgâra,
Ve her gölge, seni çağırıyor sanki bir eski dua gibi.

Beni sakın unutma…
Ben, susmanın diline çevrilmiş en uzun cümleyim sana.
Her vedada azalan bir ömrün tamamlayanıydım,
Bir gece vakti kalbini dinlersen, hâlâ çarpıyorum içinde.
Unutmak, bir şehri haritadan silmek gibi değil,
Beni silersen, kalbinin en güzel caddesi kapanır sonsuza.

Beni sakın unutma…
Adını hiç söylemeden andığım nice sabah var ardımda.
Bir kelebek ömrü kadar kısa sürse de sevişimiz,
O ömürde, sonsuzluğu taşıyordum avuçlarımda.
Kalbimle yazdığım mektuplar, hiç gönderilmedi,
Ama her satırı sana mühürlüydü — hâlâ açılmamış bir hüzün gibi.

Beni sakın unutma…
Çünkü hatırlamak, aşkın ikinci kalbidir bazen.
Bir gülüşün vardı, zamanın nabzını durduran,
O gülüşü kimse bilmez, bende kaldı — yalnız ben bilirim nasıl kanadığını.
Beni unutursan, aynalar sana benzemeyi bırakır,
Ve yüzün bile yabancı gelir bir sabah kendine.

Beni sakın unutma…
Her şey değişir; mevsim, şehir, insan...
Ama senin adın, içimde sabit kalan tek kıyıdır.
Bir veda kadar kısaydı tüm ömrümüz belki,
Ama veda, her zaman bitiş değildir, bazen sadece susmayı seçer aşk.
Ben sustum… ama unutmadım. Susmak, bazen daha çok bağırmaktır çünkü.

Ve son kez:
Beni sakın unutma…
Çünkü bu şiir, yalnızca seni hatırlayan bir kalbin değil,
Aynı zamanda unutulmak istemeyen bir ruhun kalbidir.
Bir gün bir rüzgar dokunursa yanağına usulca,
Bil ki ben geçtim oradan…
Ve hâlâ seninim…
Ve hâlâ sendenim…
Ve hâlâ seni bekliyorum,
Unutmamışken, unutulmadan…

SAVAŞ ÖZEL