İçimdeki Sesi Bir Duysan

İçimdeki sesi bir duysan, neler anlatacak sana,
Sana değmeden geçen ömrümde nasıl yarım kaldığımı,
Bir mevsimin ucunda beklerken nasıl üşüdüğümü,
Ve kimselerin duymadığı bir sessizlikte seni çağırdığımı.
Geceyle konuşur gibi değil, bir dua gibi söyledim adını,
Kırılmasın diye, hiç söylemeden sevdim seni.

Çocukken inanırdım bir gün biri gelir diye,
Gözlerinden tanır beni, kalbimi bilir sanırdım.
O gözlerin sende olduğunu geç öğrendim,
Ama öğrendiğimde çoktan kaybetmiştim seni.
Sesini ilk duyduğumda zaman durmuş gibiydi,
Kalbim öyle susmuştu ki, duymadın beni.

Ne selamla başladık ne de veda ile bitti bu hikâye,
Ortada bir yerde sustuk, ikimiz de yarım kaldık.
Sen bilmeden geçtin içimden, ben görmeden sevdim seni,
Hiç söylenmeyen cümleler kadar ağırdı gözlerin.
Ne suçlayacak bir dil bulabildim ne affedecek bir yürek,
O günden sonra kimseye tam olamadım zaten.

Birlikte bir anı bile yaşamadan, bir ömrü sana adadım,
Kalbim seninle doğdu, ama sensiz büyüdü her defasında.
Hiçbir sokak anlatmadı seni bana, ben her taşında seni okudum,
Baktığın hiçbir yöne bakmadım, gözlerin bozulmasın diye içimde.
Sen başka yüreklerin şarkısı oldun belki,
Ama ben sadece sana sustum, başka kimseye değil.

Sabahları uyanmak için değil, seni özlemek için açtım gözlerimi,
Her rüyada yarım kalan bir adım vardı sana doğru.
Ama hiçbir yol sana çıkmadı, hiçbir mektup ulaşmadı,
Zaten yazmadım da…
Senin bilmediğin bir ben var içimde,
Ve ben, en çok onu sevdim aslında.

Bir gün adını unuturum sandım, zaman geçtikçe azalır dedim,
Ama bazı isimler solmaz, sadece daha içerden yanar.
İnsan her şeyi öğreniyor, ama unutmamayı en iyi kalp biliyor,
Ve ben seni öğrenmedim, sadece yaşadım.
Yar olmadın ama yaram oldun,
En derinde sen vardın, ve bunu kimseler bilmiyordu.

Göz göze gelmeden de bakılabiliyormuş birine,
Yüzünü ezberlemeden de özlenebiliyormuş.
Bazen bir yoklukla doluyor insan,
Sesi olmayan bir şarkı gibi kalıyor içinde biri.
Ben seni hiç tutmadım elimle,
Ama ömrüm boyunca taşıdım yüreğimde.

Kalbime dokunmadan da yaralı bıraktın beni,
Her gece aynı acıyla uyandım, sen yoktun.
Bir yer vardı içimde, sadece seninle dolu,
Ama sen, oraya hiç uğramadın.
Ben seni içimde beklerken,
Sen başka yolların yolcusuydun çoktan.

Zamanla alışır insan dediler,
Ama bazı alışkanlıklar sancı gibi kalıyor içinde.
Unutmak bir çaba değilmiş,
Sadece susmayı öğrenmekmiş zamanla.
Ben sustum, sen hiç duymadın,
Ve işte böyle geçip gitti en gerçek ömrüm.

Kimse bilmedi seni benden,
Ben anlatsam da anlamazlardı zaten.
Çünkü bazı sevdalar anlatılmaz,
Sadece yaşanır bir iç yangını gibi.
Gözlerim hâlâ aynı yerde bekliyor,
Bir gün bakarsın diye değil, bakmadın diye.

Kırgın değilim sana,
Ama kendime biraz küskünüm hâlâ.
Çünkü en çok ben inandım bir şeylerin mümkün olduğuna,
Ve en çok ben sustum her şeyin imkânsızlığında.
Seninle olmayan bir hayatı kabullenmek zordu,
Ama sensizliğe de alışıyor insan zamanla.

Bir defterin arasında kalmış gibi hissediyorum seni,
Açınca oradasın, kapatınca da gitmiyorsun.
Ne geçmişte kaldın, ne geleceğe vardın,
Hep olduğun yerde bekledin içimde.
Sana gelmeyen yolları ben yürüdüm,
Ve her adımda biraz daha kaybettim seni.

Eğer bir gün o sesi duyarsan içinde,
Bil ki hâlâ seni anan bir yürek var bir yerlerde.
Belki geç olur, belki de hiç olmaz,
Ama bazı sevgiler geç kalmayı bile affeder.
Yeter ki sen bir kere duy beni içinden,
Ben bin kere susmaya razıyım yine.

İçimdeki sesi bir duysan, neler anlatacak sana,
Bir ömrü nasıl sessizlikle yaşadığımı,
Sana dokunmadan nasıl sevdim, nasıl bekledim…
Ve kendime bile söyleyemediğim duyguları sana nasıl sakladığımı.
Hiç sahip olmadan kaybetmenin nasıl bir şey olduğunu,
Ve seninle başlamadan biten bir aşkın nasıl bir ömür sürdüğünü.
İçimdeki sesi duysan anlardın aslında.

SAVAŞ ÖZEL