KALBİMDEN KALBİNE

Beni bırakmalısın artık bana, senden kalan her şey bana derin bir yara,
Unutamadım seni ne kadar zorlasam da, hatırla beni, hatırla beni seni unutsam da.
Kırık bir sözün gölgesinde büyüyor içimde gecenin ağır sessizliği,
Senden kalan çöl yalnızlığımda her adımım biraz daha eksiltiyor beni,
Açılmayan bir kapının ardında bekleyen kalbimin rengi, çoktan soldu,
Geçmişin dar sokaklarında kaybolurken, elimde yalnızca senden anılar kaldı.

Uzaklaştığın günden beri zaman beni içimde yankılanan boşlukla sınadı,
Her nefeste biraz daha çökerken ruhum, sensizliğin ağırlığı büyüdü,
Gözlerimde tutulan yaşlar, hatıraların acısına her gece yeniden teslim oldu,
Bir gülşenin solmuş yaprakları gibi dağıldı kalbimde gizlediğim umutlar,
Senden kaçmaya çalıştıkça daha derine gömüldü hatıran ruhumun kıyısında,
Sessizliğin içinde bile adının yankısını duyduğumda kalbim titredi.

Bir zamanlar ışıkla dolu sokaklar şimdi gölgelerin soğuk hükmüne teslim,
Düşlerimi bile senden ayrı çizemiyorum, çünkü her çizgide sen varsın hâlâ,
Elimi uzatsam havada kalan bir boşluk gibi kayıyorsun koynumdan,
Gecenin karanlığında yıldızlar bile sen gidince çok daha uzak duruyor bana,
İçimde kapanmayan bir yara gibi büyüyor sensizliğin ağır rüzgârı,
Kalbimin en kırılgan yerinde hâlâ adının sesi yankılanıyor durmadan.

Yağmurların altında yürürken, yüzüme değen her damla sen diye düşüyor içime,
Kapanmayan eski defterlerin arasında unutamadığım o gülüşün saklı kaldı,
Aynalara bakınca kendi gözlerimde senden kalan o kırık parıltıyı görüyorum,
Ne kadar unutmam gerekse de, unutmaya niyet ettiğim her anda seni buluyorum,
Kaderin ince çizgileri boyunca dolaşırken bile adını taşıyor ellerimin izi,
Senden uzak bir sabahın serinliğine uyandığım her gün, biraz daha eksiliyorum.

Dudaklarıma düşen her kelime senin yokluğunu anlatan sessiz bir ağıt oluyor,
Gizlice sakladığım dualarımda bile senin için açıyorum kapılarını gecenin,
Kalbim ne zaman ağırlaşsa adını anmakla hafifletiyor, fakat yine de yanıyor,
Sensizliğin ateşi içimde büyürken gölgeler bile senin suretini taşıyor bana,
İçimdeki boşluk her geçen gün derinleşse de yine seni sevmenin yarasıyla boğuşuyorum,
Bir gün dönersin diye değil, hatıran sonsuz diye saklıyorum seni içimde.

Bana bıraktığın her hatıranın rengi solsa bile acısı hâlâ taze duruyor,
Kalbimin atışları bile seninle kurduğum o eski ritmi arıyor hâlâ,
Karanlık koridorlarda dolaşırken, ayak seslerim seni çağırır gibi yankılanıyor,
Gülüşünün bir gölgesi bile kalbimde yeniden çiçek açtırmaya yeterdi,
Zamanın kül ettiği güzellikleri seninle yaşayınca, sıcaklığını hissediyorum,
Bu yüzden yokluğunu bile sonsuz bir sadakatle içimde taşımayı öğreniyorum.

Gecelerin en ağır anlarında bile, sensizliği göğsümde sükûtla saklıyorum,
Bazen unutur gibi olsam da, bir fısıltı gibi dönüyor adın içime,
Yitirdiğim tüm baharları senin yüzünden değil, sensizliğin acısından sayıyorum,
Kırılgan bir güvercin gibi kalbim her hatıranda biraz daha titriyor,
Yoluma düşen her gölge seni andırdığı için karanlık bile yabancı gelmiyor,
Aşkın bende bıraktığı yara, zamana rağmen kapanmadan büyümeye devam ediyor.

Bir yıldız gibi kayıp gittiğin o anı kalbim her gece yeniden yazıyor,
Unutmak için değil, seni anladığım anları yeniden yaşamak için arıyorum,
Her adımım senin bıraktığın eksikliği tamamlamaya çalışsa da yetmiyor,
İçimdeki boşluk bazen bir çığlık gibi yükselip gökyüzünü titretiyor,
Senin yokluğun bile kalbimde bir varlık gibi yer tutuyor hâlâ,
En derin sessizliklerde bile adının yankısıyla uyanıyorum her sabah.

Kendime anlatamadığım duygular içimde uçsuz bucaksız bir çöl gibi seriliyor,
Sensizliğin kumları ayaklarımı acıtırken, yine de senden kalan izleri takip ediyorum,
Günler birbirini aynı hüzünle izlerken, kalbim seni çağırmaktan yorulmuyor,
Ne zaman gözlerimi kapasam, yüzünün en kırılgan hâli beliriyor karşımda,
Bildiğim tüm sözler seni anlatırken zayıf kalıyor, çünkü sen çok daha derinsin,
İçimde her gün yeniden doğan acının adı bile artık senin isminle yaşıyor.

Bütün yolları kapatan bu sessiz ayrılığın yükünü taşımak zor olsa da,
Seninle geçirdiğim anların büyüsü hâlâ içimde ateş gibi yanıyor,
Çözemediğim duyguların arasında dolaşırken bile seni unutmam imkânsız,
Kalbinle kalbim arasına düşen mesafe bile anılarını silemeyecek kadar zayıf,
Senden kalan gölgeler bile bugün ışık gibi parlıyor gözlerimde,
Yıldızlara her baktığımda senin adını taşıyan bir işaret arıyorum.

Sonbaharın sarı yaprakları gibi içime dökülüyor zamanın bütün izleri,
Her biri seni hatırlatan bir hüzün taşıyor ve beni en derinine çekiyor,
Senden kalan bir nefes bile bugün bütün günlerime anlam veriyor,
Ne kadar uzak olsan da kalbimin derin yerlerinde hep yaşatıyorum seni,
Bir gün gelsen, dokunmasan bile bakışın kalbime yeniden nefes olurdu,
Çünkü seninle dolan kalbim, sensizliğin karanlığında bile seni savunuyor.

Ve şimdi son kıtanın sessizliğinde kalbimin bütün yükünü sana bırakıyorum,
Aşk dediğimiz şey bazen kavuşmaktan çok, gitse bile beklemektir anlıyorum,
Senden kalan yaralarımı taşırken bile seni güzel bir dua gibi saklıyorum,
Eğer bir gün dönersen, kalbimin kapısı yine aynı ışıkla açılacaktır,
Ama dönmesen bile bil ki içimdeki son nefes seni anmaya devam edecektir,
Çünkü bu aşkın sonu, kavuşmak değil; gitsen de sevmekten vazgeçmemektir.

SAVAŞ ÖZEL