BENDE SEN

Biliyormusun…
İnsan, yalnızca sevdiğini kaybedince değil,
Sevdiğinin hafızasında yer kaybedince de eksiliyormuş.
Sen beni unuttukça ben kendimi daha çok hatırlamak zorunda kaldım.
Bu yüzden belki en büyük savaşım seninle değil,
Senin bıraktığın boşlukla oldu.

Boşluk dediğin öyle sessiz bir şey değil aslında;
Geceleri konuşur, sabahları sızlar,
Gündüzleri bir gölge gibi dolaşır arkandan.
Ben o boşluğa bazen “gel” dedim, bazen “git”, ama hiçbiri işe yaramadı.
Çünkü senden kalan hiçbir şey söz dinlemez oldu bende.

Her insanın içinde sakladığı bir yara vardır ya,
Benimki yürüyen bir yara oldu.
Bazen bir şarkıda kanadı,
Bazen bir kokuda,
Bazen de bir yabancının yüzündeki gülüşte.
Seninle hiçbir ilgisi olmayan şeylerde bile seni bulmayı alışkanlık hâline getirdim.
Belki de bu yüzden seni unutmaya cesaret edemedim.

Sana kızdığım zamanlar da oldu,
Ama kızgınlığım bile senden yana, hep seni korur gibi.
Bir yanım hâlâ seni savunuyor biliyor musun?
Kırıldığımı bile sen üzülme diye saklayan o eski ben hâlâ içimde bir yerlerde duruyor.
Keşke onu susturmayı öğrenebilseydim, ama susturamıyorum.
Çünkü sevdiğin insanı suçlamak en çok seni yaralarmış, sonradan anladım.

Bir gün biri bana “En çok kimi sevdin?” diye sorarsa,
Sana kırıldığım kadar kimseye kırılmadığımı söyleyeceğim.
Çünkü insan en çok sevdiğine kırılır,
En çok sevdiğine sığmaz,
En çok sevdiğine teslim olur.
Ben sana teslim oldum;
Sana yenilmek güzel geldi epey bir zaman.

Adın geçince kalbim hâlâ yerini biliyor,
Hep aynı yere dokunuyor sanki;
Senin uğradığın ama kalmadığın yere.
Olur da bir gün dönüp bakarsan,
Beni aynı yerde bulmazsın belki…
Ama içimde bıraktığın yerde hâlâ duruyor olacağım.
Kendim gitsem de, senin bıraktığın iz asla yerinden oynamıyor.

Ben seni unutmayı hiçbir zaman öğrenemedim.
Unutmak değilmiş zaten mesele; kabullenmekmiş.
Ve ben kabul edemedim.
Çünkü hiçbir ayrılık bu kadar eksik bırakmamalıydı bir insanı.
Belki de en ağır vedalar hiç söylenmeyenlerdir.
Sen beni konuşmadan terk ettin, ben sana konuşmadan döndüm.
Aramızda duran sessizlik iki kişilik bir mezar gibi oldu sonunda.
Tutuyorum seni hala aklımda.

Sana dair her şey bende tamamlandı fakat hiçbir şey bitmedi.
Biten sadece cümlelerdi,
Suskunluk bitmedi,
İstemek bitmedi,
Özlemek bitmedi,
Ben bittim de senin yokluğun bir türlü bitmedi.

Ben seni bir ömür eksik bir hece gibi taşıyacağım,
Bunu artık saklamıyorum.
Uykuları da erteledim, seni çok sayıklıyordum.

Belki bir gün, aynı gökyüzüne bakarken aynı düşüncede buluşuruz;
Belki o gün hiç konuşmayız, belki bir kelime bile gerekmez.
Ama sen yine de şunu bil;
Ben seni içimin en sessiz yerine koydum.
Kimse görmesin diye değil;
Kimse kirletmesin diye.
Ve kader bize ne yazmış olursa olsun,
Ben seni hep en güzel yerimde taşıdım.

Son sözüm değil bu,
Çünkü bazı insanlar bitmez,
Sen de bitmedin,
Aklımın orta yerinde,
Kalbimin arka sokağında,
Ruhumun kapanmayan kapısında.
Sadece bende kaldın,
Bende sen hep vardın.
Sen bende hep vardın.

SAVAŞ ÖZEL