Bir ses var yeryüzünde, bir inilti, bir hıçkırık,
Kimse bilmez, kimse hissetmez.
İçin parçalanır, nefesin kesilir de,
Ne bir duyan kulak vardır ne de uzanan bir el.

Çaresizsindir bu dünyada, yapayalnız,
Kimsen yoktur bu hayatta.
Canın yanar, yine de gülümsersin insanlara,
Kimse bilmez yitirdiğin o büyük umutları.

Vazgeçersin kendinden, insanlığa olan güveninden,
Sevmek, hissetmek yabancı kalır yüreğine.
Kimse kimsenin sesini duymaz olur
Bu kalabalığın içinde.

İçin parçalanır, göçersin de eksikliğin bilinmez,
O kadar acı, o kadar hüzün... niyeydi peki?
Hiç kimsenin fark etmeden geçtiğin bu hayatta,
Birinin bile aklına gelmezken
Bu neyin savaşıydı?
Hatırlanmanın mı? Sevilmenin mi?
Elin boş göçtüğün bir hayattan.

Ama gel, vazgeçme kendinden, hayallerinden,
Kimse bilmesin acını, sevgini, seni...
Sen içten ol, iz bırakmadan gitme bu hayattan.
Hatıran kalsın senden geri:
O gülüşün, o duruşun...
Sen kal, senden geri ‘sen’.