Sarıyor yokluğun bedenimi;
O bile bekliyor gelişini.
Ben, ruhuna bile teslim olurdum “senindir” diye;
Ruhumu verirdim, hiç düşünmeden eline.

Bu sarılmalar yetmiyor artık;
Sevmeye, beklemeye.
Gideceksen eğer ruhunu da al benden;
Bırakma bu karanlığın içinde,
Ben ruhunla bile bekleyemem artık o karanlık gecede .

Ben, belki beklerdim seni de;
Ruhun neden terk etmişti ki seni ?
Neden beklemeliydim ?
Bilmiyorum,
Anlamsız geliyor şimdi.

“Bekleme” diyor ruhun bana;
“Beklersen, ruhun kalır; sen ölürsün diyor bu yolda.”
Ben, senin için ölürdüm belki ama,
Ümidim bile yeter diyor bu yokluğuna.

Pes ediyorum gelmeyişine.
Seven ille de gelirdi, değil mi?
Bir gün ille de hatırlardı geride kalanı…
Ruhun bile kalmışken o yerde,
Sen... gelmedin.

Meğer seni seven benmişim;
Bile bile ölmeyi göze alabilecek kadar,
Nefes almayı unutacak kadar sevmişim.

Sen, gittiğin yerde kal;
Gelme bana.
Bazı sevgiler, sevgililer yarım kalmalı,
Tamamlanmamalı…
İyi kötü bir anı kalmalı.

Ruhun, senindir artık.
Beklemiyorum… beklemiyoruz seni.
Gelme sakın bir daha bu karanlığa;
Hatırlama beni, sevilmeni…
Bırak karanlık kalsın.
Tekrar umut etmeyelim gelişini... seni.
Gelme artık... Bekleyemem sevmeni.