Ben sana gelirken içimde ne fırtınalar dindi,
anlayamadın… belki de hiç sormadın.
kendi sessizliğimi, senin sesin sandım uzun süre,
şimdi dönüp bakıyorum da;
hangi gülüşün gerçekti, bilmiyorum.

birine yer açarken,
insan kendinden neleri eksiltir, gördüm.
senin için sustuğum her şeyi
şimdi kendime anlatıyorum,
anlamayacağını bile bile.

belki biraz daha dayanabilirdim,
ama kendime ihanetin eşiğindeydim.
kalbimde taşıdığım o son “ben”i de yitirsem
kim tutar elimden… kim ben kalır bana?

bir yanım hâlâ seni anlayabilecek kadar yumuşak,
ama diğer yanım, artık beni anlayamayan seni affedemeyecek kadar yorgun.
birlikte geçirdiğimiz o günler…
şimdi içimde yankılanan uzak bir şarkı gibi,
ne duyamıyorum tam, ne de unutabiliyorum.

gözlerinle kurduğun suskunlukta
ben binlerce kelime boğdum içime.
sen yokmuş gibi davranırken,
ben var gücümle sana tutunuyordum,
haberin olmadı.

şimdi istersen beni kendi hikayende
kötü sayfa yap, unutulacak başlık yap,
ama bil ki; ben seni silmedim,
sadece durdum… olduğun yerde bıraktım.

çünkü öğrendim ki;
her söz biter bir gün,
her sevda tükenir,
ve bazen susmak, en yüksek haykırıştır…