Hayatı renkli görmek istersen eğer,
Önce karanlığa vurmalısın bir eğer.
Ne ışık parlar gözyaşı silmeden,
Ne de gün doğar geceden geçmeden.

Korkma, bastığın zemin görünmese de,
Yol çıkar önüne, yürümeye cesaret edince.
Her düşüş, aslında bir öğreti,
Her yara, karakterin mührü belki.

Renkli bir hayat öyle kolay sunulmaz,
Ruh yanmadan içten, kalp yoğrulmaz.
Zifiri geceler olmadan,
Sabahın değeri anlaşılmaz.

Bir gün düşersin, dizlerin taşta,
Yalnızlıkla yüzleşirsin en dar yolda.
Ama unutma, yıldızlar yalnızca
Karanlıkta parlar aslında.

Kendini ararsın, aynasız odalarda,
Cevaplar yoktur bazen sorularda.
Ama karanlığı aşınca anlarsın ki,
Işık hep vardı, saklıydı içinde bir yerlerde.

Renkleri istiyorsan, siyaha dokun,
Korkunun üstüne cesaretle okun.
Çünkü güzellik, sadece gülde değil,
Dikeninde saklıdır, yeter ki görmeyi bil.

Ne çok şey anlatır bir sessizlik anı,
Ne çok sığar bir damla gözyaşına.
Hayat öyle bir fırça ki aslında,
En canlı resmi çizer en koyu boyayla.

Bu yüzden ey gönül, yılma karanlıktan,
Renklerin yolu geçer oradan.
Ve unutma hep:
Hayatı renkli görmek istiyorsan,
Önce karanlığın içinden geçmelisin.