Gittim...
Ama gitmek, yürümek değilmiş.
İçimde sen varken,
hiçbir yol uzaklaşamıyormuş senden.

Sustun ya...
O suskunluk var ya,
bin çığlıktan daha ağırdı omzumda.
Bir “kal” deseydin,
bir kelime,
bir hece…
Oysa sen, bakışlarınla bile gönderdin beni.

Ben seni,
hiç konuşamadığım yerlerimle sevdim.
Kalbimin en kuytusunda,
kimseye anlatamadığım yerimdeydin.
Ve sen,
orada bile duymadın beni.

Seviyorum demek kolay…
Ama sustuğum her saniyede
seni içimden söküp atmaya çalıştım.
Ve bil,
insan en çok
sildiğini sandığında sever hâlâ.

Gurur muydu bu?
Hayır...
Bu, kalbimi senin ellerine bırakıp
senin hiçbir şey yapmamandı.
Ben;
bir şey yapmadığın için
parça parça dağıldım.

Anla artık,
ben seni en çok,
sen beni hiç sevmezken sevdim.

Ve şimdi…
biraz eksik, biraz yorgun, biraz ben kaldım.
Seninle olmayan,
ama hâlâ senin yüzünden
tam olamayan…

> Unutma...
Ben senden gitmedim.
Sen hiç gelmedin.