— Zaman geçse de iz geçmez.

Bir zaman,
Sen vardın...
Adını yüksek sesle söylemeye korktuğum,
Yüzünü düşündüğümde içime oturan o şey.
Adı yoktu…
Ama seninle vardı.

Bir ihtimaldik o zamanlar.
Büyür müyüz?
Kalır mıyız?
Hangi şehre tutunur bu sevda?
Bilmeden sevdik.
Çünkü en gerçek sevdalar,
Henüz başına ne geleceğini bilmeden yaşanır.

Ben senin ellerinde bir yol çizdim kendime.
Senin gözlerinde bir ömür düşündüm.
Ne yazık ki…
Sen gözlerini kaçırdın,
Ben yolumu kaybettim.

Zaman geçti…
Her şey olması gerektiği gibi oldu.
Başka bir omza yaslandım,
Sen başka bir sese alıştın.
Ve zamanla öğrendik;
Bazı “biz”ler sadece bir kalbin içinde yaşanır.

Biliyor musun,
Hiçbir zaman seni anlatmadım kimseye.
Çünkü anlatmak seni eksiltirdi.
Sen bendeyken başkaydın.
Ve dışarıdan kimse,
İçimdeki senin neye benzediğini bilmezdi.

Bazen bir çay bardağında,
Bazen eski bir şarkıda çıkıyorsun karşıma.
Bakmıyorum o yana.
Çünkü seninle karşılaşmak değil mesele...
Seninle aynı zamanı paylaşamamış olmak,
İnsanı en çok orası yakıyor.

Şimdi bir çocuk adımı bilmiyor,
Ama kalbimde taşıdığına eminim.
Ben de,
Bir kahvaltı sofrasında gözlerimi kaçırıyorum bazen.
Çünkü orada oturman gerekirdi…
Ama olmuyor işte.
Hayat bazen hiç sormadan değiştiriyor kadroyu.

Sitemim yok sana,
Kırgın da değilim.
Ama bazen durup dururken
"Nerede yanlış oldu?" diye soruyorum içime.

Sen o cevabı bilmiyorsun.
Ben de…
Ama artık aramıyorum da.

Çünkü bir gün,
Bir bankta sessizce otururken
Adını duyduğumda içimin eskisi gibi titremediğini fark ettim.
Ve o gün anladım:
Unutmamıştım seni...
Ama artık içimde yaşamıyordun.

Her şey zamanında güzelmiş.
Biz geç kaldık birbirimize,
Ve her geç kalış,
Az da olsa öldürür insanı.

Ama yaşadık.
Ve bazı yaşanmışlıklar,
Bir ömrün tamamına yetiyor.
Bunu sen de biliyorsun,
Çünkü gözlerin hâlâ bazı suskunluklarda aynı şeyi anlatıyor...

Ve son olarak şunu söyleyeyim:
Bir gün bir yerde otururken
İçin titrerse sebepsiz,
Bil ki ben geçtim ordan…
Ve sen de hâlâ biraz oradaydın.