Bir yaprağın daldan kopuşu gibiydi gidişin.
Haber etmeden, sessizce...
Yokluğun düştü yüreğime, sonra acıdı yüreğim sensizliğinde.
Seni aramak istedim lakin sen gitmiştin bile.

Gitmenin mi, kalmanın mı daha zor olduğunu şimdi daha iyi anladım.
Acıyan yüreğim, asıl bize zor... Asıl kalana.
Giden bitirip gitmiştir, değil mi? Hiçbir iz bırakmadan, hissetmeden...
Kalan; yokluğuyla bırakılan, yaşamaya çalışan kişiydi.
Bunu şimdi daha iyi anlar gibiyim.

Giden gitmişti belki.
Herkes her şeyi zamanla unutur belki...
Lakin yüreğim;
Acısını unutur mu? Kaç gece ağladığını,
Aç kaldığını,
Uyuyamadığını unutur mu?
Hiç sanmam.

Neden gitmişti ki şimdi?
Sevgim mi yetmedi yüreğine?
Her şeyimi vermişken onun yoluna.
Demek yetememişim ona.
Dolduramadım yüreğindeki boşluğunu varlığımla.

Ben; geride bırakılan kişi...
Artık ayağa kalk ve devam et!
Bazen gitmeli birileri.
Sen doğru kişi sanırsın bazen,
Lakin yanlıştır o kişi.

Hayat, onu geride bırakınca devam edecek.
Seni bırakıp gideni sen de bırak.
Devam et yolculuğuna, yaşamına...
Belki de o,
Sana yetmediğindendi gidişi
Senden değil,
Belki de ondaydı sebebi.