Gözlerim göremezdi yokluğunun karşısında,
Kör olmak gibiydi aydınlıkta.
İnsanlar yok gibi yokluğunda,
Yalnız hayalinle var gibiyim.

Sen... Sen hani aydınlıktın,
Seni sevmek hani hissedebilmekti.
Aydınlığı göremez, seni hissedemez oldum;
Aslında sen hiç var olmamak, karanlıkta kaybolmaktı.

Sen... Senin aşkın yoluma ışık,
Yüreğimde bir umut filiziydin.
Seni isterken öleceğimi, hissizleşeceğimi nereden bilebilirdim ki?

Hâlâ bir ışıktan bahsediyorum hiçbir şey olmamış gibi;
Yalanların , aşkın yüzünden herkesin içinde yalnız kaldım.
Sevemez, güvenemez, yol alamaz oldum.

Acıyorum kendime, hislerime, sana, sevdana...
Yaşam renklerini yitirdi bende,
Varlığınla yokluğun bir olduğu bu manasız karanlıkta.

Git benden, bırak yüreğimi!
Karanlık yüreğin gibi soldurma çiçeğimi...
Ben nefes alabilmek, hissedebilmek istiyorum.
Git diyorum sana, karanlığında yalnız kalsam da,
Belki çiçeğim nefes almayı öğretir bana.
Sen yeter ki git, git yoluna!
Ben yaşamak istiyorum, yaşamak!
Acı çeksem de yokluğunda,
Hissiz değil, acı çeke çeke yaşamayı istiyorum.
Yeter ki bırak yüreğimi, bırak peşimi!
Sen sadece git benden... Git!