Işığında görünürdüm hep,
Sen beni fark etmezdin arkana bakmadığında.
Bıraktı gitti dedin,
Oysa hep arkandaydım, gölgendim.

Karanlık çökünce terk ettiğimi düşünürdün,
Nefret ederdin benden.
Oysa ben sadece görünmemiştim,
Hep oradaydım, yanındaydım

Lanet ettin bana, beni sevmene,
Önüme bakacağım, unutacağım dedin.
Ben hep arkandaydım, hep yanında,
Sen hiç dönüp bakmadın.

Sen başkasına gittin, ben arkanda,
Fark etmedin beni, sevdin birini.
Ben izledim cam kırıklarıyla dolu olan kalbimle seni,
Gitmek istedim, gidemedim.

Beni gölgene hapsettin,
Ölene dek arkanda, hep ardında kalıp izleyeceğim seni.
Sen fark etmeden, hissetmeden beni,
Bir gün güneşte arkandaki gölgeni fark ettiğinde,
Tek sana ait değil o gölge,
O benim, hiç bilmediğin ben.

Yalnızca gölgenin seninle kaldığını görünce,
Düşeceksin, düşeceğim seninle.
Beni gitti bildin,
Oysa ben senin her türlü destekçin,
Yanında kalan tek kişiydim.
Bilemedin, hissetmedin, geriye hiç dönmedin.

Yalnız biz kaldık, gölgenle ben,
Yalnız ikimiz seninleydik.
Sen bunu düştüğünde anladın,
O zaman hissettin, sezdin bizi.

Geçti bizden, sevgimden ama,
Düşme sen, katlanamam.
Sen dimdik dur, hiç fark etme beni, gölgeni,
Biz hep arkanda, yanında, hiç bilmediğin, görmediğin yerde kalmaya devam edeceğiz.

Lakin düşme sen, kaldıramam düşmeni.
Bizi görme, hissetme, bilme ama
Sen hep gülümse...