O ilk sıcak sarı, sessizliğin en derin tonu, Zühre yıldızının dokunduğu vakittir, sessizlik ve huzur vardır o vakitte, işte ayruya gümüş ışıltılar yayıldıkça bu vakte belirmeye başlamış.Ayın gümüş aynasında görür, bir rüya gibidir ve yüreği sızlar hasretle.

Yalnızlık ve gölgeler kendini hissettirse de, baharın şarkısı yaralasa da, sabahın bu vaktinde onu okşayan bir huzur vardır.
Öğleye doğru yorgunluğunu hissetse de, özlem içine dolsa da, rüzgar onu uzaklara götürür.Orda aşkın filizleri başlar.
Zamanla içindeki boşluk kendini hissettirir, şafakta kızıl bir rüya gibi, yalnızlık ve kimsesizlik, özlem sarar içini, zamanın geçişini hisseder.

Sevdiğinin nerde oldupunu sorgular ve on olan sevgisini anlatır,
Sevdiği kendi dünyasında, şaire yaşam enerjisi veren masum ve güzel bir bakış, en acıda, en yangında sığınak, ruh eşiği, yüzü ay olan ,sabrı sonsuz olan , sakin dokunuşlu, harika bir tasvir, harika bir aşktı, ruhunun alev mührünü satırlarda bize hissettirdin canım , iki aşığın hayali , özlemi, aşkı canlandı yüreğimde, duygusu yoğun, hisleri güçlü, ona kavuşunca tam olan bir hissiyat ile , yüreğine sağlık canım🌹💫🥰😘





elif.kurt tarafından 17.5.2025 12:23:08 zamanında düzenlenmiştir.

''O sabah, sis erkenden inmişti şehre.
Kuşlar da sanki uyanmayı unutmuş gibiydi. Sesler bir buğunun içinde eriyor, zaman ise ağır bir soluk gibi ilerliyordu Haliç’in sularında.
Sanki gökyüzü de bir şeyleri unutmaktan korkuyor gibiydi.

Ve ben, elimde eski bir defter, Galata’nın taş basamaklarında yavaş yavaş yürürken, bir ismin içimde kıvrıldığını fark ettim'' dedi şair.

Adı; Ayruya..
Sanki rüya ile gerçek arasında salınıp duran, adını bir türlü koyamadığımız hislerin bir anahtarı gibi. Ya da ay ışığıyla yıkanmış bir karakter gibi sanki bu.

Ayruya ..
Belki de düşler ülkesinin ismidir. Her sabah biraz daha eksilen, her gece biraz daha çoğalan.. O ilk sıcak sarının içinden doğan, sessizliğin en derin tonu belki de.

İşte böyle, bazen bir isim düşer kalbe, kimse bilmez, ama adına asla unutamazsınız.. Ne bir insan olur tam anlamıyla, ne de sadece bir kelime.

Uçsuz bucaksız bir boşluk gibi dolup taşar içinde.

Nerden doğmuş olabilir ki bu isim.
Hüzünlü bir bakışın kıyısından, bir sözcüğün gövdesinden ya da geceyi yudumlayan bir rüyadan.
Her şey, birdenbire sessizliğin diline çevrilirken, bir gülün solgun yaprağından, sabahın puslu soluğundan, kirpik ucuna yapışan bir düşün titrek uçurumundan.

Martılar avaz avaz bağırırken, deniz taşarken, hayaller gerçeğinin izinde koşarken, belki uykusuzluğun tam ortasından, belki de yüzümüze değen ipince bir gölgeden.

Bazı hayaller, gerçeğin ta kendisi
ve bazı sessizlikler de bir ömrün en yüksek çığlığı oluyor.

Ayruya..
belki bir yüzü özleyip o yüzün aslını hatırlayamamaktır.
belki ''ben'' içinde yaşayan aşka ''ben'dir..

belki de insanın kendine bile söyleyemediği bir sır.

Şiirin özü yani nektarı, bazen içerikte değil, sezgide gizlidir.
Sözcükler yalnızca taşıyıcıdırlar. Önemli olan onların ardında kıvrılan görüntüler, kokular, zamanlar ve sessizliklerdir.

Bu şiirde de açıkça görüldüğü üzere, Tesbih şairin kalemi bir çağrışımdan çok,
duyguyu, düşünceyi ve sezgiyi birbirine örerek ortaya hissî harita çıkarmaktır.
Bu haritada yön bulmaktan çok, kaybolmak esastır.

En içten tebrikler olsun o vakit.
sevgiler, selamlar.

Düşündüm ne yazabilirim diye,bir daha okudum,hem yazmış hem yorumlamış şiir kendini,ne yazılsa güdük kalır,elimden seçki/mi yapıp tebriklemek geldi sadece...