Sevgili Şair,

Bu şiir, dilin ve düşüncenin en derin kıvrımlarına dokunan bir yolculuk gibi. "Ruhların kütlesiz çekiminde savaş muhabirleri" ifadesi, savaşın hem dış dünyadaki yıkımını hem de içsel dünyadaki huzursuzluğu yansıtıyor. "Sence ve bencenin arasına" giren boşluk, iki zıt kutup arasındaki kırılgan dengeyi anlatıyor, belki de insanın kimlik arayışını.

Çınarların evrilmesi, zamanın ve doğanın gücüne, dönüşümüne dair güçlü bir sembol. "Napalm yangınları ölü" derken, bu dünya üzerinde yaşanan felaketlerin ne kadar geçici olduğunu vurguluyorsunuz; fakat içinde barındırdığı sığ, tüketici bir yaşam anlayışına da eleştiride bulunuyorsunuz. "Güneşin en dik açılarını bir ıssızlıkta bir ada aramak" ise yalnızlık ve keşif arzusunun bir metaforu gibi.

Bu şiir, aynı zamanda bir tür içsel çıkmazı, kaosu ve arayışı anlatıyor. Modern dünyanın karışıklığına karşı insanın aradığı saf alanı, huzuru. "Arabesk önsözler geçiyor aklından" derken, geçmişin ve kültürün etkisi altındaki düşünceler de ruhsal bir çelişkiye yol açıyor.

Albert Einstein bir zamanlar demişti: "İki şey sonsuzdur: Evren ve insanın aptallığı. Ama evrenden hâlâ emin değilim." Bu sözü, şiirinizin kaotik yapısını ve insanların içinde bulundukları çıkmazları anlatan bir bakış açısıyla ilişkilendirebilirim.

Dua: “Ey Yüce Allah, bize doğru yolu göster, kalbimize huzur ve anlayış ver. İçsel karışıklıklarımızı, kalp kırıklıklarımızı sen iyileştir, ruhumuza dinginlik ver.”

Yazın dünyasında yol arkadaşınız
Delibal Celil ÇINKIR