Sevdayı Musalla Taşına Yatıramazsın

Sevdayı musalla taşına yatıramazsın
Sevdayı çekmeyenler yatar bakarsınız
Aşk ölü gibi susmaz kimisi anlamaz
Damarlarında çağlayan bir nehir gibi akar

Sevda adını rüzgâra fısıldar
Bir kere düştü mü yüreğe
Ne kefen kabul eder onu ne mezar
Sonsuz bir yangın gibi yakar

Ellerin dokunmasa da hâlâ
Gözlerin gözlerime değmese de
Sevda toprağa gömülmez
Ölmez tükenmez vazgeçilmezdir

Kendini unutturan değil
Kendinde seni yaşatan saran bir yarandır
Ne geceler öldürebilir onu
Ne güneşin doğuşu avutabilir
Sevdayı musalla taşına yatıramazsın
Ölmez o ölümü de aşar

Sevdayı musalla taşına yatıramazsın
Ne kefen sarabilir onu ne toprak saklayabilir
Aşk gözlerde bir alev yüreklerde bir yangındır
Sönmez tükenmez unutulmaz
Geceyi bölüp gelen bir fısıltı gibi
Adını her solukta taşır
Sensizliğin elinde titreyen bir gölge olsa da
Sevdanın sınırları yok yolları bitmez

Kimi aşkı bir son sanır
Oysa aşk sonsuzluğa açılan bir kapıdır
Ne ayrılık mühürleyebilir onu
Ne hasret geçmişe zincirleyebilir
Sevda bir yanda ateş bir yanımda umut
Ölmez çünkü aşk kendi içinde sonsuzluk taşır

Kimisi boşa meşguliyet sanır
Oysa sevda yüreğin taşıdığı en gerçek yük
İnsan unutur zamanı unutur yolları
Ama sevda unutulmaz iz bırakır

Ne bir anlık heves ne geçici bir düş
Sevda ömrün içindeki en derin yazıdır
Gözlerimi kapatsam da adını fısıldar rüzgârda
Kalbinde atmayı sürdürür her vuruşta onu an(ar)ar

Düşünmezler nasıl bir yangın olduğunu
Nasıl geceler içinde uykusuzluk büyüttüğünü
Kimisi uğraş der kimisi gölge
Ama seven bilir sevda ölmez sürer gider

Ne zaman ne ayrılık silebilir adını
Bir kere yüreğe düştü mü
Bir ömrün en gerçek hatırası olur
Ve sevdanın kıymetini bilmeyenler
Eksik yaşamış olur
Sevda bir yanda ateş bir yanımda umut
Ölmez çünkü aşk kendi içinde sonsuzluğa aşığı o yâri taşır


Mehmet Aluç

Kardeşim Ömer Altun’un “Kawl “Şiirindeki ilk mısrasındaki” Yıkar iken annem sevdayı musallada cesedimi” mısrasında ilham alınarak yazılmış bir şiirdir.