Hep seninle yaşamak istedim yarınlarımı
Yarınlarım bana sensiz geldi
Seninle yarınlara kucak açmak istedim
Hasretle hüznü kucakladım sensiz

Geceler adını fısıldarken yıldızlara
Sessizliğin içinde yankılanan bir özlemiydin
Gözlerim yokluğunun karanlığına düşerken izi
Sensiz zamansız bir hicrana düştüm

Getirmeyen seni bana neydi bilemedim
Oturdum gözyaşlarımı döktüm bir şey söyleyemedim
Rüzgâr sesini getirdi uzaktan avuçlarıma bıraktı
Ama senin dokunuşun yoktu içinde ateş düştü

Ay ışığı kalbime düşerken ruhum savruldu
Hüzün ses verdi hasretin yankılandı
Gönlümde açan baharlar seninle yitip gitti
Ben seni zamanın içinde sessizce kayboldum

Gecenin ince rüzgârı saçlarına dokunurdu
Ay ışığı hüzünlü bir şiir gibi bedenime düştü
Yıldızlar gökyüzünde sessizce titreşti
Sanki özlemim ruhumu doyuruyordu

Geceler susarken yıldızlar adını fısıldar
Rüzgâr özleminle taşır beni uzak diyarlara
Gözlerim hasretinle bulutları aralar
Sensiz zamansız bir hicran beni yakar

Yatağa uzandım ama huzur bulamadım
Duvarlarda bir gölge gibi süzüldün yatamadım
Pencere aralık kaldı rüzgâr içeri sızdı
İçimdeki fırtına geceye karıştı uyuyamadım

Ay ışığı düşsün tenine narin bir özlemle
Yalnızlık yankılanır bahçemin derinliklerinde
Sonsuzluk göğsümde hicranı mühürledi
Ben seni zamanın içinde usulca kaybettim
Mehmet Aluç