Bazen kendi acınla baş başa kalıyorsun ve her şey çok ağır geliyor. O an sanki zaman duruyor ve dünya bekliyormuş gibi hissediyorsun. İçindeki kırılganlığı fark ediyorsun. Gözlerin, ellerin, nefesin hepsi ayrı bir yük, ama yine de taşımak zorundasın.

Hayatın ritmi bazen anlamsız ve dağınık geliyor. Bir yandan yalnızlığınla baş etmeye çalışıyorsun, bir yandan da küçük umut kırıntılarını tutmaya. Ancak yine de içinde sessiz ve görünmez bir direnç var. O direnç, acının arasında bir şekilde var olmanı sağlıyor.

Bazen sadece bunu hissetmek, sessizce beklemek bile yeterli. Hem kırılgan hem güçlü olduğunu, hayata hâlâ tutunduğunu hatırlatıyor sana. Güçlü kalmak çok zor, ama güçlü görünmek daha zor. Seni düşünüyorum çünkü bu duyguyu yakından tanıyorum.
Dualarım sizinle.

immortalis. tarafından 21.9.2025 23:46:58 zamanında düzenlenmiştir.