Bir yolun kenarında solmuş bir yaprak,
Rüzgârın sararttığı bir hatıra…
Bir çiçek, karanlığın eteğinde titrer,
Bir damla, yıldızların sustuğu yerde.

Ve bekler bir özlem,
Kırık bir dalın ucunda,
Ne rüzgâr duyar onu
Ne de geçen zaman…

Bazen bir çiçek bekler,
Toprağında kalmış bir sevdanın izini.
Ama yağmur iner üstüne
zaman, rengini kaybeder.
Bizse bekleriz,
En yakın sandığımız anda
En uzağa çekilen gölge gibi.

Bir bakış, yitmiş bir gülüş,
Bir yaprak düşer,
Sessizliğin koynuna…
Bir söz kalır,
Yüreğin en ıssız yerinde.
Ve biz, o sözde kayboluruz,
Bir yıldız daha düşer
Geriye bakmadan,
Ama geri de gelmeden.

Bir boşluk iner gecenin tam ortasına,
Zaman durur, nefes bile susar bir an.
Ne bir iz kalır yürünmüş yollardan,
Ne de ses döner geride kalanlardan.

Sonra her şey susar.
Bir denizde yitmiş bir vapur gibi,
Süzülür zamanın boşluğunda.
Ve biz, o vapurun yolcularıyız
Ne liman belli, ne yön…
Sürükleniriz,
Bir anı oluruz belki,
Ya da hiç söylenmemiş bir dua…
Bir sevda,
Adı unutulmuş bir rüya.