Bir yanda kararan geçmişin izi,
Bir yanda tükenen son dua sesi.
Her nefes bir suçtur, her bakış yalan,
Gölgeler... akıyor yüzümde zaman.

Çökerken içimde bitmeyen gece,
Saklandım gölgeme, öz kardeşimle.
Ne olur, bir ışık sızsa gönülden,
Kurtulsam bu külden, bu suç gölünden.

Kapanmaz yaramda günahım dikiş,
Yüzümde utancın çizgisi, afiş.
Bir çocuk ağlıyor içimde sessiz,
Gölgeler... bilin, o çocuk sizsiniz.

Ben ettim, ben buldum, suçumun eri,
Yandım nefs ateşi, küllenmez deri.
Ne Leyla, ne Mecnun, ne de aşk baki,
İşte kalan, tek mahkum bendim sanki.

Yıllar pas bağlamış bakışlarımda,
Vicdanın yankısı sarhoş yanımda.
Her sabah cezamı yeniden çeker,
Gölgeler… bakmam size, artık yeter!

Bir dua dilenir dudak arası,
Belki affolunur yürek yarası.
Ben inanmam, vicdanım suçum kadar,
Gölgeler, kalbime bir zincir atar.

Sus artık, kalbim, itiraf biter mi?
İnsan kendiyle, bu kadar yeter mi?
Gölgem kırılmasın, ben kırıldım bak,
Artık yüzüme dön, ey ilahî hak!

Son bir istek kaldı, bir nefes kadar,
Kapanmazsa gönlüm, ölüme kadar.
Gölgeler, ne olur, unutun beni,
Silsin yansımamı, Tanrı’nın eli.