Zaman bana dargındır, mekân beni tanımaz,
Her yoldan yürür gönül, bir tek yola varılmaz.
Sensizlik ateştir ki, sensizlikten beterdir,
Varlık bile yok olur, huzur sende yeterdir.

Bir ışık yanar gizli, ne yakar ne de söner,
Ateşten mi, yoksa nur mu, gönlümde kim çözer?
Ben, hiçlikte yoğrulup varlığa çağrılanım;
Bir anlık huzur için bin ömür harcananım.

Artık dönülmez yoldayım, rüzgâr bile yavaş,
Bir dua gibi kaldı dudaklarda son savaş.
Bir mum sönerse eğer, ben olurum o duman,
Gök kapısında şimdi bekliyor beni zaman.

Bir çağrıdır derinden, adını kim anacak?
Bir sırdır ki perdelen, söz bile yanılacak.
Seninle başlar ömür, seninle nihayetim;
Küllerimden doğar, imanımla hidayetim.

Bir nefestir ömürden, ebediyet koklayan;
Gözyaşıyla yoğrulmuş bir secdeye sokulan.
Kalbim yanar da, ateşiyle doğar imanım;
Yanarım, bil ki yakarken de can bulur canım.

Bir ılık ses doldu içime, rahmetle derin;
Sanki bir fısıltı: “Başlıyorsun ey bedenim.”
Yüzyıllık bir uykudan uyanıyorum şimdi,
Bir bebeğin nefesiyle diriliyor kalbim.