insan deyince
bir hayal kırıklığı takılır dilimin ucuna
ne geçmiş yeterince hatırlanır
ne gelecek kadar kaygı duyulur artık.

bir zamanlar
paylaşmakla çoğalan dualar vardı sofralarda
şimdi göz göze gelmeye utanır olduk
çünkü bakışlarımızda yalnızlık var,
sözlerimizde sahte yankılar.

insan deyince azizim
düşmemek için başkalarını iten birini görürüm
kendine ait olmayan zirvelerde
kendini arayan birini
ve aradığını unuttuğu an,
kendinden de vazgeçen birini.

insanız ya hani
her şeyi biliriz,
ama kendimizi tanımayız
kendimize ayna tutmaktan korkarız,
çünkü içimizde biriken karanlık
artık yüzümüze vurmaya başlamıştır.

insan deyince
bir şükürsüzlük çınlar kulaklarımda
sanki her nimet hak edilmiş,
her kayıp başkasının suçuymuş gibi.
insan diyorum,
adı var, namı var
ama ruhu yok artık sokaklarda.

ve o boşluklar azizim,
o içimizde duran sessiz çukurlar,
parayla, şöhretle dolmayan karanlık delikler
işte insanlığın kayıp anılarıdır onlar.
kimse bilmez ama herkes hisseder.

insan kendine yakışanı yapar mı bilmem
ama yakıştırdıklarıyla yargılanacak elbet
ve belki bir gün,
kendine döndüğünde,
gideceği yerden mahrum kalacaktır.
*
Mehmet Demir
30420