İnce bir rüzgar esti buralardan, bir nefesin sesiyle. Suların serin teninde bir yara, uçurumun oyuğu. Kırlangıç feryadı yırtıyor göğü, iki kanatlı acı.
Çınlıyor hâlâ kıyametin çanı, Yabancı bir çoğalışla sendeledi gözüm. Kristal gecenin zehir zemberek intihar fısıltısıydı. Henüz dinmemişti beyazuyku, Dağlarla güllerin yan yanalığı sürerken.
Bir çiçeğin solgun rengini emerken yükselen kara sular, Seni orada gördüm, bir nehir yatağının uzayan boynunda. Sis, o puslu yolları örterken, Aramızdaki mesafenin zifiri karanlığı bir nefes kadar kısaldı.
Gecenin yırtık bağrında fırtınanın savurduğu toz zerresiydim, Yaprakların ürkek titreyişiydi her şey orada, Bir müziğin kanatlarında, karmaşık ve can alıcıydı. Ey ruhumun en uzak yıldızı, Dudaklarımda bir ıslıkla göçüyorum bu sessizliği, Kalemimin dağılan mürekkebi bir kıyıma vuruluştu. Gördün mü ilerideki o kül rengi odaları? Her suskunluk yitirilmiş bir yankı.
Salıver düşleri, o kanatları kırık kelebekleri, Tomurcuk bahçelerine, o zehirli çiçek tarhlarına. Büyüsün bahar, ayaz mevsimin alacakaranlığında. Kocaman hüzünlerin aşkın o kanlı uykusunda durakları, Hâlâ iyi basıyor ayaklarım, bu çürüyen toprakta. Gülümse takvimlere, o kara zaman çizelgelerine. Bu yağmurda geçilecek aynalardan, Kıvamında bir yalnızlığın soğuk rahmine.
Uykumu esneyen kelimelerin boşluğunda aradım, Vakit kara bir ak solgun fotoğraflarda. Kızıl satırların şarkılarında kanat çırpan kuşlar, Gökyüzüne üşüşürken. Kanadı yollar, o sonsuz, çaresiz yollar.
Ellerimde ay’ın yüzü beliriyor, Sarı bir hüznün izi tüm şiirli odalarda
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiir, dilinin derinliği ve söylem zenginliğiyle daha da çok etkileyicidir. Tesbih şairin şiirlerindeki bu zenginliğin beraberinde getirdiği bol alivyonlu imgeleri bol bereketli anlam katmanlarının üst üste binmesi sonucunda okuyucuyu sürekli olarak yeni bir anlam arayışına iten bir dinamik oluşturuyor.
Yoğun, ağır, bazen neredeyse boğucu bir tempo, zaman zaman da bir duraklama ve nefes alma aralıklarıyla dengelenme.
Tesbih. Bu rumuz boşuna tercih edilmemiştir. Şiir tanelerinin her biri hayatın kesintisiz akışını simgeliyor.
Tesbih, şairin zamanla ve sonsuzlukla kurduğu ilişkiyi ortaya koyuyor bu ilişki. Bir tarafı sonsuz sayıda tekrar, bir diğer tarafı ise sınırlı olan zamanın kısıtlılığıdır.
Onun için tanelerinin döngüsü zamanın ötesine geçmeye çalışan bir yolculuktur.
Şair, tesbihin halkaları arasına yerleştirilmiş her bir duygu, her bir düşünce şiirin ruhunu oluşturacak bir imgeler zincirinin başlangıcdır
Şair, tesbihi aracılığıyla bir yapıyı, bir bütünlüğü yavaşça oluşturur. Her bir zikir, bir arayışın parçası, bir tamamlanma sürecinin adımıdır.
Tesbih, kelimelerin bir araya geldiği bir düzendir; her biri şiirin içindeki o dilsel köpüğü yaratır.
dedikten sonra şiir bize ne sôylemiş kulak verelim. Çöl rüzgarları esti yüreğimin harabelerinde, Yıkık dökük umutlar serildi ayaklarımın önüne. Her bir gülüşün, bir hançer gibi saplandı sineme, Göğsümde açılan yara, bir volkan misali patladı.
Sonra kederin karanlık gölgesi çöktü üzerime, Baharların kokusu, saçlarının buklelerinde saklı kaldı. Hasret mektuplarını zarflara mühürledikçe, değişen mevsimleri, yabancı gözlerle karşıladım.
Ey gönlümün taze feryadı! Hüzün dolu bakışların, kirpiklerime bir mezar taşı gibi indi, Sensiz, kurumuş nehir yataklarına dönüştüm.
Ruhum, bedenime sığmaz oldu, Dilim, mezarlara kilitlendi, yüzün bir girdap gibi çalkalandı.
Ayrılık, saçlarıma aklar düşürdü, Hasreti, satır satır aradım kitaplarda Benliğimi, ateşlerde arındırdım, Ey içimdeki sancılı sevinç! Kafdağı, omuzlarıma çöktü sensiz, Gökyüzüm, iki yıldızın arası kadar daraldı, Hüzün damarlarımda resmedilirken, Menekşe bakışlarım, sensiz kokusunu yitirdi.
Hasret, yanımda küllendikçe, ben şkına başak verdim.
Hasretim durmaksızın büyüdükçe, Aşkının bir kıvılcımı ruhumu sardıkça, Canım, sensiz nefessiz kaldı, Yapraklarımın ucundan hücre hücre soluyorum,
Ey bakışlarımın kapanmayan yarası! Ödülü ve cezası olmayan, Sadece sana ait bir gönül taşıyorum. Umarım, sevgili, Taş kesilmeden önce, Beni kendi yalnızlığının yangınında bulursun.
Bir melodi fısıldasam Zamanın boşluğunda yankılanan, Bir çığlığın sessiz yankısı. Rüzgarın kanatlarında savrulan anılar, Ayın solgun ışığıyla kararan hatıralar, Yüzümdeki kederi görmeyecek.
Gecenin karanlığında kaybolmuş düşler, Sessiz ayrılıklarla dolu hikayeler. Yüreğin derinliklerinde saklı yaralar, Aşkın pençesinde kanat çırpan kuşlar, Gerçeği asla bilmeyecek.
Zamanın ötesinde bir arayış, Geçmişin izlerinde kaybolmuş bir umut. Kaderin ağlarında çırpınan hayaller, Hayatın sillesini yiyen yalnızlar, Yarınlara nasıl umut bağlayacak?
Denizin ortasında yükselen bir yangın gibiydi yalnızlık. Umutsuzluğun siyah dumanları, yarınları boğuyordu. Kırılmış umutların çaresizliği, zirvede yalnız kalanların sessiz çığlıklarıydı. Gözyaşları, silinmeyecek izler bırakıyordu ruhun derinliklerine.
Sessiz vedalarla örülü bir boşlukta yüreğin derinliklerinde saklı sırlarıyla biğulurken, aşkın pençesinde kıvranan aşıklar, gerçeğin acımasız yüzüyle karşılaşıyordu. Zamanın ötesinde bir yolculuktu hayat, geçmişin izlerinde kaybolmuş umutların peşinde. Kaderin ağlarında çırpınan ruhlar, hayatın sillesini yiyen insanlar, yarınlara nasıl umutla bakacaktı.
Yalnızlık, bir aynaydı. Ruhun derinliklerine yansıyan, en karanlık sırları açığa çıkaran bir aynaydı.
Ancak aynı zamanda da bir sığınaktı.Yalnızlıkta, ruhun derinliklerinde saklı olan cevherler keşfediliyor, kendi özüyle yüzleşiliyordu. Yalnızlık, bir arınma ritüeliydi. Ruhun yaralarını iyileştiren, onu yeniden doğuran bir ritüeldi.
Yalnızlık, bir paradokstu. Hem acı verici, hem de iyileştiriciydi. Hem karanlık, hem de aydınlatıcıydı. Yalnızlıkta, insan kendiyle yüzleşiyor, kendi gerçeğini keşfediyordu. Yalnızlıkta, insan yalnız olmadığını, aslında bu hayatın bir parçası olduğunu anlıyordu.
İnce bir rüzgarın sesiyle başlayan bu yolculuk, suların serin teninde açılan bir yaraya dönüşüyor.Uçurumun oyuğu, kırlangıcın feryadıyla yırtılan gökyüzü, acının kanatlarını açıyordu
Kıyametin çanı çınlıyor, yabancı bir çoğalışla sendeliyordu gözler. Kristal gecenin zehir zemberek intihar fısıltısı, henüz dinmemiş beyaz uykunun içinde çığlığını giyinmeye başlıyor. Dağlarla güllerin yan yanalığı, bu tekinsiz atmosferi daha da derinleştiriyordu
Kara suların aniden yükselişi, bir çiçeğin solgun rengini emerken, nehir yatağının uzayan boynunda beliren bir siluet, sisin örttüğü puslu yollar, aradaki mesafenin zifiri karanlığını bir nefes kadar kısaltmaya başlıyordu
Gecenin yırtık bağrında savrulan toz zerreleri..
Kül rengi odalar, her suskunluğun yitirilmiş bir yankı olduğu mekanlar.. Kanatları kırık kelebekler, tomurcuk bahçeleri, zehirli çiçek tarhları..
Kocaman hüzünlerin aşkın kanlı uykusunda durakladığı bu yerde, çürüyen toprakta ayaklarımın hâla iyi bastığına inamıyorum.
Kara zaman çizelgelerine gülümsemek, yağmurda geçilecek aynalardan, kıvamında bir yalnızlığın soğuk rahmine sığınmak..
En iyisi bu.
Eyvallah Sevgi ve tebessümle 🙂🙏
Ramazan Boran 1 tarafından 8.4.2025 22:48:26 zamanında düzenlenmiştir.
İnce ince süzülen zaman, sanki bir gece yarısı, Köşkler ardında, rüzgarın hasretiyle titreyen bir mum ışığı. O kara damarlar arasında bir şairin yalnız sözü, Bir hayaline daldım, kırık bir aynada kırık düşler. Bir deli rüzgarın savurduğu çiçek, yıldızlar o eski aşkı hatırlatırken, Kalk, kalk da gidelim bir kez daha, bırakma içindeki karanlık. Fırtınada savrulmuş kuşların öksüz bakışı, Ve her gecede bir çığlık, soğuk beton duvarlar arasında kaybolur.
Edebiyatdefteri.com, 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Edebiyatdefteri.com'a aittir. Sitemizde yer alan şiir ve yazıların telif hakları şair ve yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Sitemizde yer alan şiirler, öyküler ve diğer eserlerin telif hakları yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. Ayrıca sitemiz Telif Hakları kanuna göre korunmaktadır. Herhangi bir özelliğinin kısmende olsa kullanılması ya da kopyalanması suçtur.
Cevap Yaz