Kaputuna sarınmış,
Karların arasında uyurken
O ’aralık’ nasıl yer bulmuş kimbilir zihninde;
Hangi arada düşünceler duruvermiş de
Uykunun bulutsu evrenine göçmüş Ata’mız?..


Bir rüya görmüş mü
Çocuk Mustafa’ya dair;
Uçurtmasını salmış bulutlara,
Annesi kahvaltıya çağırıyor pencereden?..


O yücelikte bir adam
Koca dağlar gibi,
Bir rüyaya teslim olabiliyor mu
Herkes gibi?..
Tek bir dokunuşta bulunmadan,
En büyük aşkı milletinin istikbaline dair
Bir endişe bulutu bile katmadan
Diğer pamuk gibi olanlar arasına,
Bırakabiliyor mu kendini uykuya?..
‘Küçük Mustafa’ olarak kalabiliyor mu
Bir an bile?


Memleketine ilişkin
Zihninde çizdiği resme
Hayat vermek için
Bir saniye bile kaybetmeye
Tahammülü olmadığından,
Savaşıyor mu yoksa o bulutlarla da?..
Ülkesini paramparça etmeye çalışan
Düşmanlarıymış gibi…


Bir saniye bile nefes alabiliyor mu;
En büyük aşkı, milleti olmadan
O her bir saniyenin içinde?..


Ata’mız uyumuyor ki aslında o resimde!..
Sadece dinlendiriyor güzel bedenini…
Ruhu koştururken düşmanın peşinde,
Nefesi kesilip de arkada kalmasın diye bedeni;
Koşturabilsin diye durmadan,
O sırtlanları def edebilmek için
Bu topraklardan,
Kısacık bir mola veriyor sadece…
Köstek olmamak için,
O çok sevdiği askerlerine…