Çok kolay mı sanıyorsun
Ağlamadan içine akıtmak o yaşları,
İçine içine ağlamak?!..
Yüzüne koca bir duvar örmek,
‘Duygusuz adam’ yazan üzerinde…


Bir kadının şişmiş gözlerinde
İfade bulan tüm duyguları,
Arkasında yaşamak o duvarın…
Öte yandakilerin
Buz bakışlarında tanımlamak kendini…
Erkek olmayı tanımlamak…


Kimse görmediğinde ancak
Çekmek o duvarı aradan,
Yüzüne geri çağırmak içi’ni…
Sarıp sarmalamak
Ağlamaktan artık korkmayan o erkeği…


“Erkekler ağlamaz” diyen bir dünyada
Korkmadan ağlamak, doya doya;
O çerçevenin içinden taşacak kadar
Kocaman gülümseyen
Melek yüzlü o kadına…
“Anne” diyemeyeceğin için O’na artık
Herkesin içinde…


Kimseler duymadığında,
Karanlıkta görünmez olduğunda göz yaşların
O kelimeyi söyleyebilmek ancak;
“Anne” diye fısıldamak bir çocuk gibi…


Sıcacık nefesler üflemek;
Isıtırsan yeterince
Hayat vereceğine inanarak
Bir resme…
Bir meleği yeryüzüne indirebileceğine
inanarak…