Öyle bakıyorsun ya bir şeyle doldurur gibi
O boş yeri…
Aslında boş da değil ya!..
Koltuk var tam o noktada;
Bakışlarınla yok edip boşluğa çevirdiğin,
Başka bir şey koymak için yerine…


Neden sevmedin ki sen bu hâliyle bu evi?!..
İlle başka bir şeye çevirmen gerekti…
Sadece koltuğu olsa iyi,
İnsanları da yoğurdun durdun…
Oyun hamurun olduk senin hepimiz;
Bir çocuğun ellerindeyken
Çok güzel bir anlama bürünen…


Ama daha ortada olmayan şeyler
Değildik ki biz?..
Yaratım aşamasında
Kadın ve çocuklar..?!
Tamama ermiş, son noktası konulmuş
Şekillerdik ve üstüne üstlük
O şekli kalıcı hale getiren bir şey vardı,
Senin hiçe saydığın: Ruhlarımız…


Yani öyle anaokulu çocuğu gibi
Yoğuramazsın bizi,
Kafandaki aileye çeviremezsin!
O koltuğun yerine koyduğun her neyse,
O koltuk gibi beni de başka bir yere koyup
Yerime başka bir şey… bir kadın belki,
Koyamazsın!..


Öyle göstere göstere,
“İstediğim gibi değil şeklin,
Başka bir kadın ol!” diyemezsin bana,
O koltuğa derin derin bakıp da…


O kadını o koltuğa,
Evin baş köşesine oturtamazsın yani,
Hayalinde de olsa…


Ben seçtim o koltuğu çünkü…
Ellerin hâlâ sıcacıkken…


(KURGU)