Islık gibi büyüyor gece
zifirî bir ses böler uykuyu
mayalanmış en eski zaman
kalbinde sımsıkı metruk evlerin paslı kapıları

şehrin varoş duraklarında aynı yorgun otobüsler
ayaklarını sürüyen hayat
canından bezmiş kafa kağıtları
herkes eksik
biraz yavan
biraz buruk
gidiyor sırasız bir sırayla

dupduru duracak bir gün
hiçbir el
eline değmeyecek- non stop-
ıf you go away çalmayacak radyolar

öylece oturup insan ölüsüne ağlar mı?
bir bir
ediyorsa iki de iki mi ediyordu bütün yarışların sonu
aynaların tiz çığlığı yansır yüzüne
ne gün görmüş duvarlar ne yeni yetme sokak
silemez sende kalan  izi

bu can alıcı kalabalıkta böyle burada kimsesiz
duyup sesindeki hüznü ağlamadan durmak
ne mümkün
teessüf ile öğreniyorsun
bunca boşluk bir kalbin içine nasıl da sığıveriyor

bütün üzümleri yedim üstelik bağcı öldü