içinde insan olup ölen evler de var. tabutuna girer gibi her gün girip çıkarsın. pazar günleri daha çok hissettirir. kara delik gibi bazı şeyleri ya yuttuğun ya da yutulduğun.

güzel şiir jüli...
sevgiyle.

Kayda geçmiştir, evin yalnızlığındaki buram buram hüzün
Ve duvarların suskusu, nasıl da kalabalık...

Sevgiler olsun güzel kalemine,

Çokça selamlarımla, sevgili Jüli

"Sessizliğin Kemiklerinden Geceye"

Söylüyor gece;
bir kefen gibi seriyor karanlığını
dilin sustuğu, kalbin içe çöktüğü o yerde...
Senin dizelerin,
birer yangın kuşu gibi iniyor
göğsümüzün en nasır tutmuş çatlaklarına.

İnandım diyorsun —
ama bu inanç,
bir tapınaktan değil,
kendi iç cehenneminden çıkma.
Kemiğe değen bıçak değil o,
bizzat kemiğin kendi bıçağa dönüşmesi belki.
İnanç:
ateşe sokuldukça yakmayan değil,
yakmasına rağmen gitmekten vazgeçmeyen bir iç sükûnet.

Bazı acılar,
adı bile konulmamış bir tanrının dilinden dökülmüş gibi —
sebepsiz, ama mutlak.
Ve sen, her cevabı sorunun koynunda büyüten
bir gecesin artık.

Camdan kırılır ev önce,
sonra çatıdan
ama aslında en çok
gülmeyen bir çocuğun yankısı eksik kalınca ölür ev...
İnsan yoksa,
duvarlar dilsizliğe beşik olur.
Bir zaman sonra,
sırf rüzgârı anlasın diye açık bırakılmış perdeler bile
kendini unutmaya başlar.

Ve kelam...
kırk yılda dökülen o tek söz —
belki de bin yılın suskunluğunu taşıyor içinde.
Kalabalıkların gölgesinde
tenha bir yalnızlık;
adeta bir ağrının içinden
dil çıkaran bir hayalet gibi
konuşuyor dizelerin.

El’an…
yani şimdi —
ama aynı zamanda
hep, ve hiç...
bir zaman dilimi değil,
bir yara biçimi bu.

Sevgili şairemin yüreği dert görmesin
Kucak dolusu sevgiler 💐

Müthiş …
Şairliğin bir dem’i var
İnsan olmanın ve insan yüreğinin en kıymetli hazinesi,o satırlara dökmektir maharet


Kaleme ve şiire saygıyla

Sevgiyle kal şair dost 🌺