Papatyam!
Gerçek sevda çekmek çok zormuş
Yürek istermiş, yerine göre acı
Yerine göre de hasret çekmekmiş sevda
Bazen de paramparça olmakmış
Sensizlik, benim de içimde çok şeyler öldürdü
Çok acılar yaşadım insanı bitiren
Çok şeylere şahitlik etti bu gözlerim
Şimdi oturmuş günlüğüme bunları
Kaderimi, belki de vasiyetimi yazıyorum
Bir gün, bu günlüğe yazdıklarımı okur musun?
Bilmiyorum ama benden sonra
Birileri yazdıklarımı okuyacak
İsterim ki bunları ilk okuyan, sen ol!
Belki de sevgilimdi, dersin
Bu satırlarda ayrılık, hasret ve özlem
Bazen de içime akıttığım gözyaşlarım var
Biliyor musun?
Ben yalnızlığı, bir de kışı hiç sevmedim
Çünkü sensiz mevsimler bana hep kış oldu
Buralara bahar gelmiyor
Gelip de içimdeki yaralarıma merhem olmuyor
Yusuf gibi kör kuyulardayım
Haykırsam sesimi duyacak, el verecek kimsem yok
Rüzgârlara seni nasıl sevdiğimi söylesem
Sana götürür mü, götürüp söyler mi?
Sen yine de rüzgârların sesine kulak ver
Bu garip aşığından sana bir şeyler söyler
Belki de sana, seni ne kadar çok sevdiğimi fısıldar…