Papatyam!
Yaşanmaz bir boşluğun derinliğindeyim
Kaybolur masmavi gökyüzü
Sarmaladıkça ruhumun bulutları
Sana asla yağmur olup dönmeyeceğim
Uzunca kıyılarında ne çok düştüm
İçimin sonsuz uçurumlarında
Kirpiklerinde vuslat bir dem kalsa da
Yaşanmaz bir sevgiye muhtaç
Dermansız bir özlemle
Düşünce aynı yollara düşlerimiz
Hasretinle çoktan sevdalandık
Sevgi unutulmuş tozlu bir valiz imiş
İçimde kendimi arıyorum şimdi
Beni bıraktığın o ıssız yerlerinde
Yüzüme çivilenen gözlerin
Söyle şimdi nerelerde?
Yaşanmaz bir sevgiye muhtaç
Dermansız bir özlemle
Kavrulur güneşinde sana uçan kuşlar
Düştükçe yokluğunun boşluğuna gün
Sığmaz hiçbir şey gözümün gittiği yerlere
Bana hatırlatır akşam uzun uzun gidişini
Beyaz perdelerinden içeri girmez ışığım
Dizilir ince ince ıstırabın eşiğinde özlemin
Bir de can değildim bir nefes veremedim
Uzaklardan ömrüne üstelik
Yüreğime yapışan her gerçeği
Sulasam da hep, yaşanmaz bir sevgiye muhtaç
Dermansız bir özlemle
Artık sana dönmeyeceğim!