Ankara, adı kara, başkent Ankara!
Bir gecekondu semtinde doğduğum
Ve büyüdüğüm Ankara!
Mahallemizin ne eski kokusu ne de tadı kalmış
Cadde ve sokakları artık bana yabancı
Geçmişi hatırlatan pek bir şey kalmamış
Sadece okulumuz
Ona da son gittiğimde uzun süre boş gözlerle baktım
Boş gözlerle derken
Dışardan bakana göre boş göz
Ama gözlerimde hep sen vardın
Okulumuzun yolunda yürüyor
Arkadaşlarınla birlikte kahkahalar atıyordun
Sırada oturuşun geldi aklıma
Sınıftan içeri girer girmez gözlerim sana takılmış
Ve kapının önünde öylece kalakalmıştım
Kendimi toparlayarak yürümeye başladım
En arka sıraya oturdum ama kendimde değildim
İçimde ise tarif edilmez bir sevinç
İlk andan itibaren bilmeme ve aklıma yazmama rağmen
Yıllardır hiç görmediğim çehreni görünce
Adeta ayaklarım yerden kesilmişti
Ders anlatırken gözlerim hep sen de olurdu
Elini çenene dayar gözlerimin içine bakardın
O bakışlar ders dinleme bakışlarıydı
Keşke o bakışlar bana sevgi dolu bakışların olsaydı
Emin ol, öyle olsa anlardım
Çünkü göz göze geldiğimizde
Sen bilmesen de yanmak nedir?
Ben gözlerinde yanmanın ne olduğunu bilirdim…