Papatyam!
İçimde suskun aşk heceleri
Yine kış kıyamet sarmış bedenimi
Gözlerimin etrafı bir yaş sanki
Buz sarmalarına dolanmış
Gönlümün kara sevda dağlarına
Zifiri bir yalnızlık sarmış dolaşır ayaklarıma
Duygularım boşluğuna dolaşmış sanki
Kör kütük kayıplardayım
Oysa hiç bu kadar bende kalmadım
Her yeni bir dolunay akşamı
Bembeyaz nefesimin dumanına geceler sokulur da
İçliğim bir tek gönlünün al yanı
Koptum kopacak kadar kendimden
Saklasam da kendimi bilinmeyen bir yere
Sırılsıklam içimdesin kurumaz ruhum
Her vakit bir damla olup dökülürken tenimde
Uçurum olursun ben ise bir kötürüm
Öldü ölecek kadar cansızım
Ay gökyüzünün karanlık sesi
Konuştuğu uğultunun neresindeyim?
Duy bir kere gözlerinden sesimi
Sözlerimde yangın geceler
İçimde suskun aşk heceleri
Gökyüzünün mavisi iken
Neden şimdi zifiri karanlıklardayım?
Kimdi bu hayatın faili, meçhul katili?
Beni el diline düşüren
Sevda tomurcuklarımı soldurup ezip giden, bil ki sensin!
Ve dilim yüreğime susuyor
Gözlerimden yaşlar süzülüyor
Figanım sustu, yorgun bedenim, sebebi ise yine sen!
Gözlerim yollarda kalakaldım
Bedenimi tarifsiz acılar sardı
Bir yaprak misali
Oradan oraya savruluyorum
Yüzler hep gülerken ben neden isyanlardayım?
Yine gözyaşlarımla kalmışken baş başa
Bilirim ki geceler bitap olmuş haramdır bana
Her sabaha yalnız uyanırken bedenim
Takvim yaprakları gibi bir bir biter
Ve zaman da su gibi akıp giderken
Ben sensiz, sevgisiz ölüyorum şu an…