Papatyam!
İçimdeki karanlığa, sensizliğe
Küfürlü sözler çıkıyor dudaklarımdan
Boynu bükük bütün hüzünlerim kanıyor yokluğuna
Her gün beni, olanları az bir düşle!
Ve ben sevdalım, belalım işte gidiyorum!
Öyküsü küflenmiş hasretler demliyorum
Puslu bir baharda
Fakat azalmıyor ağrılar, aksine ölüyor her hücrem
Seni kaybettiğim vakitlerde
Kimsesiz ucube gülüşlere saklıyorum
İcat edilmemiş yalnızlıklara
Somurtkan suretlerin, kirli yüzlerinden
Üşüyor kimsesizliğim, yasaklı sevdamız
Sımsıcak anılarımı, o merhametli dualarımı
İpeklere sarıp saklıyorum
Dağ evinin ibadetsiz sensizliğini
Renksiz gölgeler sarıyor şimdi
Ve söküle söküle kayboluyor
Senden geriye kalanlar
Aklımın karanlık dolambaçlarında
Yasa dışı sevinçlerimizin, sevişmelerimizin
Acılarıyla üşüyorum
İşgal olmuş hayallerimi
Cebinden çıkardığım bir düşe veriyorum
Sarkaçlar altına tünemiş masum bir aşkın
Kırık dökük, incinmiş koynuna
Lal bakışı geceye ziyan türküleri
Hoşça kal diyerek göçüyorum uzaklara
Bu ölüm gülüşüne giden bir yolculuk
Zıvanadan çıkmış benliğimin isyanı
Kokuna sinmiş papatyaların topraklarıyla
Şimdi giderken senden
Dudaklarının kıyısında hisset beni!