Papatyam!
Ben çok şeyden vazgeçtim
Sen, benim gibi vazgeçme sakın
Ve hayata hep gülümse!
Senin yüreğin benim ki gibi kararmasın
İçini hüzün kaplamasın
Çünkü hayatın mazereti, bahanesi ve ötesi yok
Çözüm aramayan başarılı olamazmış
Sen karamsarlığa düşme
Ve hayallerinin peşinden koş!
Ben koşamıyorum
Şu an ayağımda prangalar var
Çünkü ben, bu unutulmuş dağın tepesinde hapsolmuşum
Ne benim için, ne de başkaları için asla hayatını erteleme!
Çünkü hayat bu değil
Fedakârlık yapmak, beklemek ise nereye kadar?
Gerçek mutluluk paylaşmadan olmazmış
Az da olsa paylaşmak gerek
Sevgin kalbimde yeşerdi
Ama sende de kurudu, çöl oldu
Olur da ölürsem, bir daha görüşemezsek
Bil ki ben seni çok sevdim
Beni ve bu yazdıklarımı unutma!
Aklımda çok soru var kendimle çelişen
Yazdıklarım da aynı biliyorum
Hepsini kendime sözlü sınavdaymışım gibi
Bir bir soruyorum
Ama okuldaki sınavlar gibi zaman tahdidim yok
Burada düşünmek ve soru sormak için çok zamanım var
Aslında sana da soracaklarım vardı
Ama sen yoksun ve soramıyorum
Anlayacağın kendim sorup, kendim cevaplıyorum
Bazen yaşadıklarını, çektiklerini anlatmak istersin
Ama kimseye söyleyemez ve anlatamazsın
Tüm bunları ve acılarını içine sığdırmak istersin
Ama sığmaz, üzülürsün, kırılırsın
Geride ise sadece yıkılmışlıkların izi kalır…