Papatyam!
Dünyada ne kadar güzellik varsa
Seninle paylaşmak isterdim
Doyasıya, sevinci ve acıyı
Seninle birlikte yaşamak
El ele verdikten sonra hiçbir güç beni yıldıramaz
Hiçbir şey beni yıkamazdı
Ama şimdi yıkıldım, çünkü sen yoksun
Çok sevdiyse bir insanın
Sevdiğini unutması çok zor, biliyorum
Çünkü ben de unutamadım, seni
Sadece yapabildiğim seni sevmek
Sevmeye de devam etmek olacak
Hiçbir zaman da vazgeçmeyecek
Ve son nefesime kadar da seveceğim
Çünkü dünyanın en güzel yeri de olsa
Sen olmadan yaşayamayacağımı anladım
Sensizlik bana gerçekten zor
Bunu sana nasıl anlatsam ki?
Sen varken her şeye farklı bakıyordum
Çünkü umut doluydum
Hiçbir şey beni yıldıramazdı
Ama şimdi bitkinim ve yorgun
Artık takatim de tükendi
Gel ellerimden tut ve kaldır beni!
Birlikte mutluluğa yürüyelim, seninle
Hep uzaktan izledim seni
Her hareketini takip ettim
Gülüşünden, mutluluğundan can bulurdum
İnan, sen mutlu oldukça ben de mutlu olurdum
Sen mutlusun diye, sen bilmesen de
Bazı şeylerin ne desen de tesellisi yoktur
Hele kaybedilen bir canın ya da bir sevgilinin
Senin yokluğun, benim canımdan can götürür
Geride kalmak, yalnız kalmak zordur
Hep hayal edilir ya
Evlensek ve pembe panjurlu bir evimiz olsa
Bahçesinde de çocuk sesi, diye
Keşke bu sesler, bizim çocuklarımızın sesi olsa
Dünyada tek bir şey iste deseler
İnan ki bir tek seni isterdim, yalnızca seni
Sensiz burada yemeden içmeden kesildim
Ağzıma bir lokma koymuyorum
Koyduğum lokmalar da boğazımda kalıyor
Bazen nefes alamıyorum, haykırmak istiyorum
Kelimeler boğazımda düğümleniyor
Ve sesim çıkmıyor
İçimde sessiz çığlıklar atıyorum, duyulmayan
Nefes aldıkça göğsüme bir şeyler batıyor
Daralıyorum ve nefes almakta zorlanıyorum
Bazen zamanı geriye almak istiyorum
Ah alabilsem, ilk başa giderdim önce
Seninle olan her şeyi baştan yaşamak için
Her anı, her saniyeyi
Sana, canım ben geldim, demeyi
Sarılmayı, papatya kokunu içime çekmeyi çok isterdim
Ama biliyor musun?
Seni kaybetmekten hep korktum
Bunu, senle olunca ruhumun huzur bulduğunda anladım
Şimdi ise eskiye dönme imkânım yok
Yaşadığım müddetçe ruhum huzur bulmayacak
Ve bu acıyı son nefesime kadar da çekeceğim
Sanki kendimi, çaresizce
Benim olmayan seni aramaya mahkûm etmişim
Ama sensizlik, tahammül edilmeyecek kadar acı veriyor
Buna ne kadar katlanırım, işte bunu bilmiyorum
Kendime katlanmak için de bir sebep bulamıyorum
Sana olan hasretim nasıl bitecek?
Yokluğuna nasıl dayanacağım, inan bilmiyorum
Burada sensiz geçen her gece zehirdir içime
Yavaş yavaş zehirleyen ve öldüren
Çünkü huzur vermiyor kafamdaki sana dair düşünceler
Yıldızlardan ismini yazıyorum gökyüzüne
Ama sana olan aşkımı anlatmaya, göstermeye yetmiyor
Bulutlar gözyaşım olup yağıyor
Toprakla buluşuyor Toprağın susuzluğu geçse de
Benim sana olan susuzluğum geçmiyor
Allah’tan seni istiyor, seni diliyorum
Ben senle bir olmuşum
Ölüm de dirim de senle, aldığım nefes bile
Gel beni sensiz, nefessiz bırakma!
Bir çıkmaz da dipsiz bir kuyudayım
Ne olur bir el ver çıkayım!
Yoksa üstüme bir kâbus çöküyor
Bazen kabulleniyorum yokluğunu
Eskisi gibi parçalamıyorum kendimi
Koşmuyor ve bekliyorum
Çünkü ayaklarımın dermanı kesilmiş
Seni bir daha göremeyecek olmam
Bana verilecek en büyük ceza, derdim
Ve ben bu cezamı çekiyorum
Keşkeler insanı yer bitirir
Benim keşkelerim de bir ağaç kurdu gibi içimi kemiriyor
Ve kurutuyor
Bir insan öldü mü arkasında nefesini
Bedenini ve sevdiklerini bırakır
Bir bilinmeyene, bir meçhule gitmek
Yaşamdan kopmak insanı korkutur
Ben bunları, burada istemesem de her gün yaşıyorum
Çünkü Papatyam!
Ben sana karşı güçsüz oldum, hep korktum
Evet, seni kaybetme korkusu beni güçsüz yapmıştı
Karşına dikilip açıkça, seni seviyorum, diyemedim
Her gün bir umut bekledim acı çekerek
Yalnızlık, sensizlik içimde öyle büyümüş ki
Sevilmeyi beklerken beklemeyi
Beklerken de yavaş yavaş ölmeyi seçmişim
Aşk, masum, güzel kalplerde doğar çiçek gibi açar
Etrafına bir güzellik bir koku saçar
Bu aşkın güzelliği ve kokusudur seveni mest eden
Ayaklarını yerden kesen, gözlerinde ışıltılar saçan
İşte benim için o, sensin
Işık, nur olup içimi aydınlatan
Ara sıra okul yıllarında çekilen fotoğraflarımıza bakıyorum
Fazla değil üç beş tane
Bir tanesi seninle çekilmiş ama fulü
Hiç yoktan iyidir, diyorum
Ne de olsa resimde sen varsın
İnsan unutulmamak
Ya da unutmamak için mi fotoğraf çekilir?
Aslında hatıra olsun diye çekilmiştik
Ben, eski ben değilim, ben eksiğim
Evet, eksiğim, çünkü yanımda sen yoksun
Seni düşünüyorum, zaten hep aklımdasın
Gerçek değil hayal olduğunu biliyorum
Ama ne bileyim, hep yanımdasın gibi geliyor
İlk görüşte aşk, ne kadar saçma değil mi?
Bir insan görüyorsun ve âşık oluyorsun
Karşılıklı olmayınca da
Bir ömür boyu acı çekiyorsun benim gibi
Aşk nedir, adını duyduğum da neden kalbim sıkışır?
Bir gün hayatıma gelip girdin
Ve ben, senden vaz geçemiyorum
İlk başlarda sana dair içimde bir şeyler vardı
Adını koyamadığım ama bildiğim bir şey
Ne zaman seni düşünsem yüreğim yangın yeriydi
Ve her şey de sen vardın, aldığım nefeste bile
Sana ilk olarak, âşık oldum biliyor musun, dediğimde
Gülerek, bizim bildiğimiz gibi mi, diye sormuştun ya
Ben seninle konuşurken içten konuşmuştum
Ama sen alay eder gibi gülmüştün
İşte ilk o an, yıkılmıştım
Hâlbuki kendimi güçlü hisseder, yıkılmam derdim
Karşında ne kadar da güçsüz olduğumu işte o an, anladım
Çok sonra seviyorum, dedin
Ben de daha çok sevdim seni
Papatyalar verdim sana, sen seviyorsun diye
Sabahtan akşama hayatımda sen vardın, her şey de sen
Çok sevdim, sevdikçe içimde açtığın yara da derinleşti
Bir türlü kabuk bağlamadı, iyileşmedi
Bir şarkıya takıldım sen diye Şarkı bitti, tekrar tekrar çaldım
Ama her seferinde sonu geldi
Anladım ki hiçbir şey sonsuz değilmiş
Her şeyin bir sonu var insan hayatı gibi
Yalnız doğar ve yalnız ölürsün
Mücadele ettim kendimce ama yetmedi
Sonuçta ben sıradan bir insanım ve elimden gelen de bu
Biliyor musun, yaptığım hataları telafi edebilmek için
Her şeye yeni baştan başlamak isterdim seninle
Ama sana dair anılar, hatta eşyalar bile ölmüş
Burada günler uzayan geceler gibi
Vicdanı rahat bir şekilde ölmek istiyorum
Kış, tabiata, dünyaya ölümü getirse de
Bahar da yaşamı getirir
Biliyor musun, benim hayatımda bahar olmadı
Çünkü sen yoktun, olmadın da
Yine bana uzaksın, bana yine sürgün aşk
Akşam oldu yine, ömürden bir gün daha gitti
Sabaha çıkar mıyım, bilmiyorum, Allah bilir
Ne kadar yaşarsan yaşa bazen yaşayana yük olur yaşam
İnsan yaşadığına pişman olur
Ölsem de kurtulayım, dersin ama yaşarsın
Geçen günler ömrümden ömür alıyor
Alırken seni de alıp benden uzağa götürüyor
Gecelerim sensiz, bedenim nefessiz
Uykular haram oldu gözlerime
Lanet ediyorum sensizliğe
Sensiz geçen her ana bir sigara yakıyorum
Dumanında hayal de olsa sen
Karşımda öylece bakıyorsun
El vermiyorsun dermansız bedenime
Öyle de olsa her anım, her dakikam senle
Bazen keşke sevmeseydim diyorum, kendi kendime
Gönül ferman dinlemez, diye boşuna dememişler
Bir taraftan da gerekirse öl diyor, yoluna
Zaten sensiz ölüyüm, farkı yok
Mevsimlerden sonbahar ama ben kışı yaşıyorum
Oysa baharlar sen gibi kokardı
İçim titrerdi sana bakarken
Yüreğimde mavi benekli kelebekler uçardı
Sessiz çığlıklar atardım yokluğunda
Kimse bilmezdi varlığını
Şiirler de yazardım seni, papatya diye
Ömrü az olurdu bahar gibi
Bir mezarım olsun senin bildiğin ve geldiğin
Çiçek getirme gelirken
Zaten sen çiçek gibi kokarsın
Ara sıra bir su serp toprağıma
Serinlik gelsin, sensizlikten yanan tenime
Üstümde bir kefen var elbise diye
Bazen de bir hilal eşlik eder gecelerin karanlığına
Bir meçhule giden beni sor kendine
Bu adamı sevdim mi, diye
Oysa ben seni çok sevmiştim
Ağır gelmedi sevgin yüreğime
Taşıdım, yüreğimde kanayan yara olsa da
Her şeye rağmen, kendime inat
Hayat bana adil olmadı ama boş ver
Sen yeter ki beni sev!
Ben seni, bu ten toprak olana
Son nefes bu candan çıkana kadar severim
İnsan sevdiklerini yüreğinde taşır
Gece uyumayan insanların gündüze sığmayan acıları vardır
Bunu çok iyi bilirim
Benim gördüğüm ve yaşadıklarımı her beden kaldıramaz
Sensiz ruhum daralıyor, uyku bana haram
Şimdi sana o kadar muhtacım ki ama yoksun
Unutma, hayatın tekrarı yok
Olsa da ben yine bu hayatımı, seni isterdim
Sensiz bir hayat zaten yaşanmamış gibi
Yine akşam oldu ve ömrümden bir gün daha gitti
Karanlık çöktü, her tarafta karanlık içim gibi
Arkamdan ağlamanı istemem
İçine kor ateşler düşerse bir gün
Gözlerinden yaş akarsa sevdiğin için
İşte o gün beni hatırla
İşte ben de senin arkandan öyle ağladım ve yandım
Ben yanımdayken, senin kıymetini bilemedim
En çok da buna yanarım
Kalbime dokunmuştun oysa
Sen gözlerini kaçırsan da aşktan kaçamazsın
Gözlerini kapatsan da beni görürsün rüyalarında
Hayat beni küstürdü, her şeyden vazgeçtim
Issız bir ada gibi içim de dışım da
Kalabalıklarda kaybolmuşum
Ama yolumu aramıyorum
Aramızda onca mesafe var, kapanmayacak
Bir yol var önümde yürüyorum
Bu yol kaderimin yolu sonunda sen olmasan da
Adeta sokaklarda gezen serseriler gibi
Başıboş geziyorum bu dağlarda
Belki sana rastlarım diye
Oysa gitmek istemeyen adımlar atıyorum
Ve kimseye de soramıyorum seni
Çünkü bilsinler istemiyorum benden gittiğini
Papatyam sen gittin ya
Seninle ben de benden gittim, aklım gitti
Geride, dağlanmış bir yüreğim
Çıkmamış bir canım kaldı
Sana dair kelimeler ağzımdan çıkmaz, içimi boğar
Benim bu dünyada ki imtihanım da senmişsin
Gözümden akan her damla yaş sana vebaldir
Ahirette hesabı illaki de sorulacaktır
Ben bazı şeyleri, seni, Allah’a havale ettim
Ben bu aşkın çile çekeniyim
Şimdi ne söylesem de boş
Çünkü hiçbir kelime çektiğim acıları anlatamaz
Aşk ateşi, insan istemese de içine düşüp yakarmış
Hem de kül edercesine
Yüzüm gülse de yüreğim hiç gülmedi, kan ağladı
Ne gözümdeki yaşı
Ne de içime akıttığım yaşları kimse görmedi
Ve sen yoksun, ben ise sensizlikten ölüyorum…