Papatyam!
Gün artmıştı cebimde, belki de fazlaydı
Tüm aşklar yaşanmış, tüketircesine söylenmişti bütün sözler
Yazılmıştı sevdaya, memleketten gurbete şiirler
Yokluğunda, harflerini kaybetti sözler
Üzüldü, soldu sayfalar, kurudu mısralar
Bu sevdaya düşmeden önce gökte bulutlara çıkıp
Özgür düşleri, gözlerinde sürgünlere gitmeliydi
Senin sevdana vurunca pusatsız
Hasretin teninde yeşerince
Hoyrat ellerinde çırpındı yüreğim
Yokluğunla yaşlandım uyuyan günde
Sevdamı, serseri bir kurşun vurdu gecede
Hem de orta yerinden zalimce
Gözlerinde aşk ateşiyle kavruldum
Deli bir rüzgârla yâd ellere savruldum
Halkıma benzerdi gülüşün
Tutkundu, ateşliydi, bir o kadar da mağrur
Tatmadan zamanın kalanını, solmadı hayat
Söyle, sensiz gece biter uyanır mıydı ansızın?
Türküler yazılır mıydı yeniden?
Dedim ya, sevmeden önce seni
Tüm aşklar yaşanmış, söylenmişti bütün sözler
Yazılmıştı sevdaya, gurbete, memlekete, yalnızlığa şiirler
Sevmeseydim seni, keder ekerdim güne
Şimdi isyanım, sensiz doğmuş şafağa
Kırılmaz inadım, yıkılmaz kavgam barikatlarda
Bekleme, bu hasretin şiirini yazmaz elimdeki kalem
Bulamam ayrılığa dair sözleri, yazamam
Ben seni sevdim, memleketim gibi
Memleketimi de sen gibi
Sil yüzündeki kederi
Papatya gibi gülüşler tak o gül yüzüne, solmayan
Papatyam!
Seni sevmeden önce, tüm aşklar yaşanmış
Söylenmiş sanırdım aşka dair sözler
Seni düşünürken, gün artmıştı cebimde, belki de fazlaydı…