Papatyam!
Bıçak sırtı bir sevda bizimkisi
Şimdi gün batımına yürüyor zaman
Nedense akşamın olduğu bu saatlerde
Yokluğun çöker üstüme
Solar güneş, gün biter az sonra
Gelir anlımın şakağına vurur sensizlik
Darmadağın eder düşlerimi
Kesmez olur yüreğimi hiçbir teselli
Sahilde o bildiğin mekândayım
Çığlık çığlığa martılar uçuşuyor üstümde
Bir albatros kuşunun kanadında
Uzakları göze alıyorum aslında
Ama çaresiz kalıyorum nedense
Her akşam bu masada
Gözlerin için kaldırıyorum kadehimi
En içten şarkılar bile kesmiyor yüreğimdeki sızıları
Kim bilir daha ne kadar yaşarım, böyle sensiz?
Kaç geceyi bağlarım sabaha?
Uykusuz gözlerle adını bilmediğim yerlere
Adresi belli olmayan mektuplar yazıyorum
Yalnız gözlerim değil her yanım ağlıyor özleminle
Oysa ne badireler atlattım
Kaç zalim sevgili, tırnaklarıyla söktü yüreğimi
Dalından kopartmadan kokladığım papatyalar geliyor aklıma
Papatyaları sen diye severdim bilirsin
Güzlerini, gülüşünü, ne çok sevmişim be!
Gün batar çekilir birazdan el ayak
Mey biter şarkılar susar elbet
Sensiz yüreğimle baş başa kalırım
İşte o anlar da kesmez olur hiçbir teselli yüreğimi
Şimdi yalnızlık hücresi gecelerimde
Müebbette mahkûm sevda yüreğim
Acılarım, yaşanmışlıklarım
Yaşanmamışlıklarımla değil de
Beni son demeden düşüren bıçak sırtı sevdana
Gücüm yetmiyor artık, yetmiyor anlıyor musun, yetmiyor…