Papatyam!
Sen acı çekmeyi benim gibi bilmezsin
Acı çekmek nedir, asıl sen bana sor!
Etlerin lime lime doğranırken nasıl acı çekilir bilir misin?
Ya gönül acısı?
Hayatın içinde her şey var sevinç, acı, gözyaşı
Kendini geçmişe hapsedersen olmaz
Geçmişi, geçmişte bırak ki önüne set, ayağına bağ olmasın
Eksiklikler bizi tamamlar ve bir yapar, güçlü kılar
Bunu yapmam için bana müsaade et!
Seninle benim de kaderim değişsin
Bana her gülüşün, ömrüme ömür katıyor
Sanki uyanmak istemediğim bir rüyadayım
Ben her zaman yanındayım, yeter ki gel de bana
Bir sözünle iki elim kanda da olsa gelirim
Ne kadar çok severse insan
Sevdiğini kaybettiğinde de o kadar büyük acı çekermiş
Ayrılığın yası olur mu, ya acısı nasıl dinecek?
Tesellisi var mıdır?
Dokunmadan hissetmeden nasıl sevilir?
Çok sevmeler şimdilerde menfaat olsa da
Bir lafla teselli bulunmuyor, gidenler de geri gelmiyor
Bir insan nereye kadar güçlü olur?
Bir acı gelir ve yıkılmam diyen insanı da yıkar
Viraneye çevirip gider
Bir süre sonra acıları geçmese de alışmıştır artık
Aslında alışmak, kabullenmek yenilmek değil midir?
Bu hayat bana, ya da sana ne öğretti, güçlü olmayı mı?
Umursamaz olmak, ağlamamak, gülüp geçmek
Ya da ağlamak?
İnsan güzel olanı zaten sever, ya çirkini?
Adam gibi sevmek, sevdiğine her şeyiyle sahiplenmek
Bazen de ölmek gerekmez mi aşk için?
Bu aşkta kaybeden kimdi?
Tabii ki de bendim
Çünkü bu hayatta ki en büyük yenilgimi
Seni kaybederek yaşadım...