Papatyam!
Her yaşanmışlık insanda bir iz bırakır
Kimisi de insana yara, dert olur
Aklı sen de olamayanı yürekte taşımak ise zordur
Bilirim ki insana yüktür
Geceler boyu uykusuzluktur, acıdır
Dünyada yaşam üç günlük, dün, bugün ve yarın
Dün geçti, yarın ise belki
Onun için de bugünün kıymetini bilmek
Ve hayatı doya doya yaşamak lazım
Ben sana olan aşkımı kâğıda değil, gönlüme yazdım
Sen bilmesen de aşkını, sevgini kalbimde yaşatacağım
Seninle aynı gökyüzünün altında aynı yıldızlara bakıyoruz
Elimi uzatınca da tutacakmışım gibi geliyor
Ama aramızda aşılmaz mesafeler girmiş
Şimdi sen neredesin, ben neredeyim?
Sevmek, bazen kavuşamadığında sevdiğinin iyi olduğunu
Mutlu olduğunu bilmek, acı çekse de mutlu olmaktır
Aslında sevmek, sevdiğine sahip olmak değil
Değer vermekmiş
Galiba ben imkânsızı sevdim
Acılarımdan, çektiklerimden kimin haberi var?
Ya da kimin umurunda?
Söyle senin haberin var mı, umurunda mı?
Anlayacağın öyle böyle yaşıyorum işte
Tabii buna yaşamak denirse
Ben sadece seni sevdiğimi bildim
Sevildiğimi ise bilemedim
Geçen zaman sevdiklerimizi birer birer aldı
Şimdi biz de gitmek için sıramızı bekliyoruz
İnsan bir başına yetmiyor bazen
Evet, bazen bir dost, bir sevgili arar
Sırtını, başını yaslamak için
Bazen kendime soruyorum
Ben bunları hak edecek ne yaptım, diye
Oysa gözlerine baktığımda
Boncuk boncuk gözlerinin içi güler, yıldız gibi parlardı
Yetmedi ay gibi parlar, güneş gibi de içimi ısıtırdı
Aslında kışı sevmem ben, bilirsin
Kış soğuktur, hem ayakkabım su alırdı, üşürdüm
Sessizliğim, suskunluğum sanma ki sözümün olmadığından
Öfkemi içimde susturmak içindir
Hem bu hayatta, sen istediğin kadar iyi ol
İnsanların menfaatleri kadar iyisindir
Gerçek dostunu da iyi günde değil, kötü günde tanırsın
Yoruldum artık, oturdum ve sırtımı bir taşa dayadım
Soğuktur ama güvenlidir
En büyük acı ise insanlara muhtaç olmaktır
İyiyim desem de yalan olur, çünkü iyi değilim
Şimdi dön bak arkana, geçmişine
Bugüne nelerden vazgeçerek geldin, bir düşün!
Dertlerini kâğıda yazarsan şiir ya da roman
İçinde kalırsa da dert olur
Bu kaderimi ben seçmedim ve yazmadım
Bu yüzden dilime değil, yüreğime sor beni!
Dilim yalan söylese de kalbim asla
İçimde çok acı biriktirdim
Buna kimisi dert kimisi de tecrübe der
Herkes yaşattığını yaşasın, yaşamadan da ölmesin
Bu dünyanın hesabı da bu dünyada görülsün
Bazı insanlar var, onları da Allah’a şikâyet ettim
Unutma, dürüst insanların pek fazla dostu olmaz
Bu dünyada sırtın değil, yüzün yere gelmesin
İhtiyacın olduğunda yanında olmayan insanlar için de
Sakın üzülme!
De ki onlar hiç var olmadı
Sadece menfaatleri düştüğünde beni hatırladı
Ben öyle yalanlar dinledim ki kelimeler utandı
Ama söyleyenler utanmadı
Benim arkamda yaslanacak bir dağım olmadı
Olduğunu sandıklarım da ilk rüzgârda toz oldu, uçup gitti
Bazen yaşayamam dersin ama yine de yaşarsın
Sadece vakti gelen gider hayattan
Yaradan Azrail’i gönderip çağırır, sen de gidersin
Kavuşmak, hasretin bitmesidir
Galiba benim hasretim hiç bitmeyecek
Ben gerçekten yoruldum
Hayat beni öyle bir yordu ki
Ayağa kalkacak dizlerimde dermanım kalmadı
Bazı şeylere çok geç kaldım
Seni ilk gördüğümde içimden dedim ki kendime
İşte bu, dedim
Şimdi aklıma her geldiğinde ağlarım
Kimseye bir şey diyemedim
Issız bir köşe bulduğumda oturup hep ağladım
Gözlerimden yaş gelmese de içime ağladım
Dertlerim gibi gözyaşlarımı da sakladım
Hayat ne gideni geri getiriyor ne de geçen zamanı
Ben bu dünyaya ve hayata sığamadım, galiba fazla geldim
Aldığım her nefes, yaşadığım her dakika, her gün senin
Uyuduğumda, rüyalarımdaki hayalin beni kandırır
Gözlerimi açınca da yüreğimi acıtır
Soğuk olan sevgisizliği içimde kara kış olur
Şimdi de üşüdüm, sanki bedenimde ölümün soğukluğu var
Yağma kar, esme rüzgâr üşüyorum, diyorum
Ölüm uykularında, derinliklerdeyim
Gök kubbe altında yalnız, gözlerim buğulu
Önemli olan bakıştır derler
Bu gözler bakınca neler görüyor?
Sen ne görüyorsun, başkası ne görüyor?
Çok uzattım galiba
Neyse, sen elinden tutan insana sımsıkı sarıl
Ve her şeye rağmen bırakma sevdiğinin elini
Kaderden, aşktan da kaçamazsın
Bu başka bir imtihandır
Benim imtihanım da buymuş
Sevginin, gidenin önünde durulmazmış
Ben de duramadım
Anladım ki hayatta acımasız olan şey, zamanmış
Zaman ya insanı ya da sevdiklerini alırmış
Bundan ötesi de zaten yok, sonrası ise ölüm
Ölümle de her şey yalan ve boş
Özlem ve hasret dolu bakışlarla etrafa bakıyorum
Belki de bu bakışlarım anlamayana, bilmeyene boştur
Kurumuş bir ağacı sulasan yeşerir mi?
Hayat bulup şu portakal ağaçları gibi olur mu?
Bulmaz, olmaz!
Ben de kurumuş bir ağaç gibiyim, köküm kurumuş
Ne yapsam, ne yapsalar nafile
Aşk bir aldanmaymış ve ben aldandım…