Papatyam!
Gönderilmeyen mektuplar kasım da bitti
Geçen aylar, günler, saatler yine sensiz
Karmaşık, çözümsüz, sensiz aklım hep karışık
Boğuşuyorum kendimle
Ne kendimi avutmaya ne de seni uğurlamaya gücüm var
Çaresizim ve ne yapacağımı da bilmiyorum
Kanadı kırık bir kuş gibi üzgün bakıyorum gökyüzüne
Sana olan sevgimi, özlemimi haykırırken
Senden kalanlarla yetinmeye
Kendimi avutmaya çalışıyorum
Ve gidişlerinin üstünü çiziyorum
Birkaç resim var seninle olan
Ve gönül heybemde saklanan
Gel onlara bakarken, iki kahve yapayım biri sana biri bana
Bu arada hava da bulutlu
Sanki Araf’ta ne açıyor ne de yağıyor
Adeta seni bekliyor
Beklerken de gökyüzünde amaçsız bir şekilde dolanıyorlar
Keşke yağsa, yağsa da içimdeki kasveti alsa
Belki gökkuşağı da oluşur rengârenk
Kim bilir kararan umutlarıma da bir renk getirir
Sarısından mavisine, morundan yeşiline
Bir umut ver bana, yeter ki bir umut ver!