Papatyam…
Ne eski Şentepe kalmış şimdi,
Ne de o çocuk hâlimiz…
Her şey sararmış bir fotoğrafta,
Bir tebessüm kalmış okul koridorlarında,
Sınıfın köşesinde bir fısıltı gibi sesimiz…
Solgun resimlerde kalmış gülüşümüz,
Onlar da olmasa, sanki yoktuk hiç.
Okulumuz orada, yerli yerinde
Ama ne adı aynı ne içindekiler…
Ne sen varsın artık, ne ben.
Öğretmenler başka, çocuklar başka,
Hizmetlisi bile tanıdık değil.
Duvarlar aynı belki
Ama kokusu başka, rengi başka…
Bir taşa çökmüşüm karşı kaldırımda,
Taş soğuk, içim gibi.
Aklımda yalnız sen
Ve senle geçen o eski günler.
Gözüm okul kapısında,
Sanki şimdi çıkacaksın…
Gelip yanıma oturacak,
Avuçlarıma dokunacaksın gibi…
Sesini bekliyor kulaklarım,
Herkes geçti gitti
Ama bir sen yoksun.
Bir sigara yaktım, adını içime çeker gibi,
Her nefes boğuyor beni.
Ciğerim öksürükte sökülürken,
Yine dalıyorum hayallere.
Senli geçmişim bir film şeridi şimdi,
Gözlerimin önünden kayıp gidiyor…
Ama ne sen varsın o sahnelerde,
Ne de ben gerçekten oradayım sanki.
Birer birer kesip atmışlar bizi,
Silmişler o anlardan…
Ne bir iz kalmış senden,
Ne de bir nefes benden…
Her şey yalan mıydı?
Yaşanmadı mı?
Gerçekten yok muyduk biz?
O gözlerin, beni benden alan bakışların…
İçime dolan nefesin,
Alev alev yakan öpüşlerin…
Hepsi yalan mıydı?
Yok muyduk biz