ESKİ MEKTUPLAR

Hani sayfalar dolusu mektup yazılırdı ya eskiden,
Sarı, pembe zarflara konulan
Hasret kokan sevda satırları arasında,
İçinde kurutulmuş gül yaprakları olan.

Ey Yâr diye başlanırdı söze
Ya da ey sevgili....
Sonuna ’’m’" harfi koymaya varmazdı eller
Zira; buna müsade etmezdi o günkü edepler.

Önce biraz havadan sudan konuşulurdu
Hatta mahalledeki bakkal ve konu komşu
Kim evlenmiş , kim ölmüş yazılırdı tüm havadisler

Bir tek ’’ Seni Seviyorum ’’ demeye varmazdı diller
Sensiz buraların tadı yok denirdi
Çiçekler eskisi gibi kokmuyor artık.
Güneş gülümsemiyor yüzüme,
Bülbüller şen şakrak ötmüyor artık.

Geçenler anneni gördüm sokakta.
Hasretten biraz sararıp solmuştu.
Boya badana yapacaklarmış sizin eve
Belki yakınlarda dönersin diye.

Her şey anlatılırdı da;
Özledim demeye utanılırdı.Bir damla gözyaşı düşünce satırlara
Dağılan mürekkeple birlikte,
İşte o bütün meseleyi anlatırdı.

Dokunulmazlığı vardı sevgilerin o zamanlar
Bir el çizilirdi mektubun son satırında
O el koca bir umuttu
Sevdanın hatırında....

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K.MARAŞ