Rahmetli anacığımın bir sözü vardı’’ Analı oğlak yarda oynar, anasız oğlak yerde oynar’’ diye.
Evet, anasız oğlak yerde oynarmış. Uçurumun kenarında oynamaya cesaret edemezmiş. Arkadında onu gözetip kollayan anası yok ki korusun.
Oysa analı oğlak çekinmeden uçurum kenarlarında hoplaya zıplaya oynar, düşecek olursam anam düşürmez, kurtarır beni diye anasına güvenirmiş.
Tıpkı rahmetli Doğan Cüceloğlu’nun da dediği gibi
‘Annen yoksa kimsen yok’
Onlar yaşıyorlarken kıymetleri bilinmeli.
Kaybedince iş işten geçmiş oluyor.
Elde var keşke!

Gene hasreti düştü yüreğe anam…

Fotograftaki şişe ve düğmeler rahmetli anacığımın ayakları kırılmış, eski sandığından çıkan, lazım olursa diye; eskiyen kıyafetlerimizden söküp biriktirdiği düğmelerdir. Eski kıyafetlerimizi de şeritler halinde keserek yumak yapar ve kilimcide çaput çul, yolluk dokuturdu.
Şimdiki nesil hep, kırıp dökmeyi, daha eskimeden atmamayı marifet sanıyor.
Tamir etmeyi bilmiyorlar ne yazık ki…
Tamir etmek demek, onarmak demektir oysa.
Sökülen kıyafetini onaran, kırılan vazosunu yapıştırmaya çalışan, sökülen ayakkabısını tamir ettiren kırdığı kalbi de tamir etmeyi bilir.
Eskimeden atmaya alışanlar ise tamir zihniyetinden uzak olup gönül almayı beceremeyen karakterlerdir.

ANASIZ OĞLAK

Karanlık gecelerde aklıma düşen sensin
Hasret bıçağı ile kalbimi deşen sensin
Şu dikenli yollarda gördüğüm gülşen sensin
Bir gün kavuşacağız elbet bilirim anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Yokluğun kurşun gibi delerken şu bağrımı
Avutamadım inan sızlayan kalp ağrımı
Dün gece rüyamdaydın yoksa bu bir çağrı mı
Bir işaret ver n’olur çağır gelirim anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Lazım olur diyerek sakladığın düğmeler
Cam şişede duruyor firketeler iğneler
Şimdi bana yabancı büyüdüğüm haneler
Mülkün sahibi yoktur ibret alırım anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Hayat bir imtihanmış sınav eder Yaradan
Yüreğim kırık dökük görünmüyor yaradan
Muhtacım şefkatine yıllar geçse aradan
Kızımın gözlerinde seni bulurum anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Her gece baş koyduğun o yastığını buldum
Hâlâ sen kokuyordu sanki seninle doldum
Pamuk şeker yer gibi çocukça mutlu oldum
Düşlerime gir n’olur kurban olurum anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Senden sonra bir bilsen neler yaşadık gördük
Ayrılık harcı ile hicran duvarı ördük
Nedâmet oklarını keşke yayında gerdik
İçime akar yaşım dıştan gülerim anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam

Torunların büyüyüp delikanlı oldular
Bir kısmı ekmeğini ellerine aldılar
Kimi bekar kimisi yurtlarını buldular
Anasız oğlak gibi yerde melerim anam
Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam.

Peygamber (s.a.v) Efendimize cennette komşu olasın inşaallah hatın anam benim.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ

Paylaş:

6 Beğeni

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Şairin Önceki Şiiri

Şiiri Değerlendirin

Topluluk Puanları (4)

5.0

100% (4)

Anasız oğlak Şiirine Yorum Yap

Okuduğunuz Anasız oğlak şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

ANASIZ OĞLAK şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Celil ÇINKIR, @celilcinkir

7.12.2025 10:55:06

5 puan verdi

Şiirin Adı: ANASIZ OĞLAK
Şairi: Nurgül Kaynar Yüce
Yorumu Yapan: Kalburabastı Efendi Hazretleri / Celil ÇINKIR

Bu şiir, bir evlâdın içine gömülmüş en derin yangının, “anne” kelimesinin taşıdığı kutsiyetle dile gelişidir. Mısralar boyunca hem bir yas hem de bir sığınma arayışı vardır; şair, kaybın bıraktığı boşluğu kelimelerle örmeye çalışırken okurun kalbine de aynı sızıyı taşır.
Her kıtada tekrar eden nida — “Hakkını helal eyle öl de ölürüm anam” — yalnızca bir özlem değil, varoluşun köküne kadar işleyen bir vefanın ilahisidir. Dünyanın bütün ağırlıkları anne yokluğunda kat kat çoğalır; bu şiir de o ağırlığın sessiz çığlığıdır.
Yastığından kalan kokudan, çocukluğun hatıra eşyalarına kadar uzanan ayrıntılar, acıyı hem kişisel hem de evrensel kılar. Çünkü her insanın kalbinde mutlaka bir “anasız oğlak” ürperişi vardır.

Vesselam.
“Anne gidince zaman bile yetim kalır.”
“Bazı ayrılıklar ölümü değil, ölenin yokluğunu öldürür insanda.”